İrfan Özfatura

Ebû Zer-i Gıfârî ilk iman edenlerden biridir. Kendiliğinden gelir ve severek şehadet getirir. Ömrü mücadele ile geçer ya İslâm'ı öğrenir ya İslâm'ı öğretir. Seriyyelere katılır, gazalara koşar, Mekke'nin fethine kabilesinin bayrağını taşıyarak katılır ki peşinden binleri sürüklüyor demektir...

Bir zamanlar yol kesen Gıfariler ondaki değişikliği çabuk farkeder "sana ne oldu ya Cündeb" derler, "eskiden bizleri peşinden sürüklerdin, şimdi çocuk tutsa elinden, gidiyorsun peşinden?" O anlatır, halka genişler, o anlatır, halka genişler koca kabile İslâm'a döner. Cündeb bin Cünâde bizim bildiğimiz adıyla Ebû Zer, ilk selâm veren ve bu yolda ilk defa kan döken sahabidir.

Kimsenin tanımadığı bir katile kefil olmak akıl alacak iş değildir. Hakim defalarca sorduğu soruyu bir kez daha tekrar eder: "Farkındasın değil mi" der, "eğer bu delikanlı dönmezse, sen öleceksin."Gözlerinde ışıl ışıl merhamet parlayan garip adam boynunu eğer, "biliyorum" der, "biliyorum ve kâbul ettim!"

Padişah kış ortasında gördüğü manzaraya inanamaz. Nur yüzlü bir derviş çatır çatır ayazda güllerini sular. Bir tarafta sarı sarı tomurcuklar, öbür yanda kan kırmızı goncalar. Sanki bir yerlere gül yağı fıçısı devrilmiş gibidir, ortalık mis kokar...

"Bakırköy'de asistan olarak işe başladım. Mazhar Hoca beni hoş karşıladı lâkin yaşlı hastabakıcı ve hemşirelerin ellerini öptürünce canım sıkıldı. Hani hekimliğin de bir şerefi vardı. Meğer onlar hastahanede vazifeli tabiplerin anneleri, babalarıymış. Bu fedakâr insanlar meccane çalışırlarmış." (Faruk Bayülkem)

Avrupa'dan sadece pislik ithal eden özentiler koca imparatorluğu girdaba yuvarlar. İstanbul'da hiç görülmeyen şeyler olur ve frengi yayılmaya başlar... Bu yüzden olacak Mazhar Osman ısrarla teaddüt-ü zevcadı (çok eşliliği) savunur ve kurduğu Hilali Ahdar (Yeşil ay) Cemiyeti ile uyuşturucuya savaş açar...

Mazhar bin Osman, Dedeağaç'ın Sofulu'sunda doğar. İptidaiyi orada bitirir, Rüştiyeye orada başlar. Babası memleketinde kör topal yuvarlanan bir memurdur ama İstanbul'a tayini çıkınca çok zorlanırlar. Üsküdar Nuhkuyusu'nda döküntü bir ev tutar, Mazhar'ı da leyli (yatılı) idadiye yazdırırlar...

Gücü kuvveti kesilip takatsiz kaldığında eşi dostu yanına koşar, "beytülmâldan âilene bir şeyler vasiyet et, sıkıntıya düşmesinler" diye akıl verirler. Adil halife "Çocuklarım sâlih olurlarsa, A'raf sûresinin 196'ncı âyet-i kerîmesi onlara yeter" der, "yok kötü olacaklarsa, onları niye güçlendireyim ki?!."

Ömer bin Abdülazîz dikkat çekecek kadar sade giyinir. Bir gün sevenleri onu kenara çeker, "Ey müminlerin emîri" derler, "daha düzgün bir elbise giyseniz olmaz mı? Hani imkânınız da var." Mübarek boşverin gibilerinden elini sallar, "güçlüyken affetmeli, zenginken iktisat etmeli" buyururlar...

Onun yıllarında Emevi ülkesi huzur içinde yaşar, zenginler zekatlarını vermek için çırpınır, ortalıkta tek fakir kalmaz. Hem işlerini güçlerini kovalar, hem de ibâdete vakit ayırırlar. Yalan dolan, hile-hud'a kalkar, herkes birbirinin gönlünü yapmaya, duasını almaya bakar...

Einstein Amerika'ya sığınmasına rağmen hızlı solcudur... Her ne kadar silahlanmaya karşı gibi görünse de bilim adamına yakışmayan bir iş yapar, atom bombasının sırrını Roosevelt'in kulağına fısıldar. Gelin bakın şu işe ki bomba onun beklediği gibi Almanların değil, Japonların başında patlar.

Einstein iki de bir dışarı çıkmak için kendisini rahatsız eden kedisi ve köpeği için kapıda biri küçük iki delik açtırmak ister. Marangoz, "küçüğe ne gerek efendim" der "büyüğünden ikisi de işler." Einstein marangozu kucaklar ve "biliyor musun dostum" der "sen bir dâhisin!"

İtalyanlar Kufra'da hafızalardan silinmeyecek bir katliam yapar... Çoluk çocuğun bile ırzına geçer, ulemayı uçaklardan atarlar. Evleri yıkar, hurmalıkları dağıtır, kuyuları doldururlar. Mushaf-ı şerîfleri parçalar ve Mehdi Senusi'ye ait tarihi kütüphaneyi çıra gibi yakarlar.

Mücahitler Bingazi'deki İtalyan askerlerinin tamamını öldürür, karargâhı havaya uçururlar. Sömürgeciler bu beklenmedik hezimet karşısında tutulur kalırlar. Genelkurmay "çekilelim" kelimesini telaffuza başlamıştır ki Mussolini, bizzat duruma el koyar...

Büyük Sahra'nın derinliklerinde yaşayan göçerler Senusi büyüklerinden feyz alırlar, ne mücahededen geçer, ne de mücadeleyi bırakırlar. Kimsenin umursamadığı çoban kılıklı bedeviler böceği bile incitmez ama işgalcilere kan kustururlar...

Sakın terk-i edebden... Sakın, terk-i edebden kûy-ı mahbûb-ı Hüdâ'dır bu Nazargâh-ı ilâhidir, Makâm-ı Mustafa'dır bu Habîb-i Kibriyâ'nın hâb-gâhıdır hakîkatde Tefevvuk-kerde-i Arş-ı Cenâb-ı Kibriyâ'dır bu Bu hâkin pertevinden oldu deycûr-ı âdem zâil İmâdân açtı mevcûdât çeşmin tûtiyâdır bu Felekte mâh-ı nev Bâb-üs-Selâmın sîne-çâkidir Anın kandilidir hûr matlai nûr-i ziyâdır bu Mûrâat-ı edeb şartiyle gir "Nâbî" bu dergâha Metâf-ı kudsiyândır bûsegâh-ı enbiyâdır bu...

Türkiye'nin problemi ne terör, ne enflasyon, ne de AB'ye girememektir. Ülkemizin tek problemi vardır: İkinci bir Seyyid Ahmed Arvasi çıkaramamak!.. Ancak aydınlarımız onu görmezden geldi, söylediklerine kulak tıkadılar...

Arvasi Bey için kimi müşfik öğretmen, kimi muhteşem sosyolog, kimi mükemmel mütefekkir, kimi de müthiş yazar tarifini yapar. Ama hepsi de "adamdı" diye eklerler: "Adam gibi adam!.."

Jean Marie, her Katolik gibi İslâmiyet hakkında yalan yanlış şeyler duyar. Müslümanları aya yıldıza, kurda kuşa tapan putperestlerden sanır. Haçlı ordularını tırpan gibi biçen ‘Muhammedîler'i hem çok merak eder, hem de pek korkar...

Bruno, öpmesi için haç uzatan papazı elinin tersiyle iter ve "Ben mücadele ettim ya, bu da yeter" der: "Zafer kazanıp kazanmamak elimde değildi, ancak gelecek nesiller hakkı teslim edecek, Giardino ölümden korkmadı diyecekler!.."