Prof. Dr. Ahmet Şimşirgil

Türkiye’de sistem sanki nefisleri kabartmak, yolsuzluğa kapı aralamak üzerine kurulmuş durumdadır. Her köşebaşında bir makam, her makamda bir başkan olması şart gibi görülmüş. Bunlardan biri de belediyeler ve başkanları. Bu koltuklarda oturanların öyle bir havaları var ki her biri sanki devlet başkanı. İktidar veya muhalefet fark etmiyor maalesef genelde çoğunluğu böyle.

İslam dünyasının en sahipsiz bölgesi hiç şüphe yok ki Doğu Türkistan. Korkunç bir soykırıma uğrayan Gazze'mizden bile sahipsiz. Kimse Doğu Türkistan’da arşa çıkan feryadı duymuyor. Maalesef Türkiye’nin ara ara dışişleri vasıtasıyla görünmeye çalıştığı ata topraklarında sıkıntı büyük.

Her şeyin merkezine parayı koymuş durumdayız. Bütün kapılar onunla açılıyor veya kapanıyor. Seksenli yıllara kadar şöyle veya böyle taşıdığımız hasletlerimizden eser kalmadı. Utanma meziyetimizi bile kaybettik. Artık kimsenin ne yüzü kızarıyor ne başı öne eğiliyor. Kibirli utanmazlar toplumu olduk.

Cumhuriyetle bir asrı devirdik. Uzun yıllar resmî ideoloji yoluyla Osmanlıyı karalama, kötüleme, aşağılama ile vakit harcadık. Sonra bu şekilde yetişen nesiller babadan toruna papağan gibi bu yanlışları aktarma yoluna gittiler. Şimdilerde ise sosyal medyada bazı şaklabanlar işi gücü bırakmış Osmanlıya nereden vururum diye kıvranıyor, vesile arıyor. "Yahu üzerinden yüzyıl geçmiş senin işin bu mudur?" diyen yok!..

Son yıllarda yaşananlara psikolojik harp mi demek lazım algı dünyası mı bilemiyorum. Şurası kesin ki her devlet, vaziyeti olduğundan çok farklı göstermeye çalışıyor. En küçüğünden en büyüğüne kadar bütün devletler bunu yapıyor.

Osmanlı öylesine büyük bir miras bıraktı ki bugün onları teker teker saymaktan aciziz. Hâkimiyet kurduğu saha hakkında bile doğru kanaatlere sahip değiliz. Haritalar kasıtlı. Orasından burasından kırparak acaba daha ne kadar küçültebiliriz çalışmasının peşindeler. Yani “Osmanlı’yı gözünüzde fazla büyütmeyin, işte şu kadar bir şeydi” demeye getiriyorlar.

Yirminci asırda dünya iki defa paylaşıldı. 1914’te başlayan ilk hesaplaşmada biz de vardık. Sırtlan sürüsü gibi hareket edenler arasında emperyalist niyet gözetmeyen tek güçtük. Gerçi hakanlarımız savaşa girmemizi istememişti.

Son zamanlarda kiminle oturup konuşsak muhatap olduğumuz ilk soru şu: Dünya ve Türkiye olarak nereye gidiyoruz hocam? Gerçekten de bu sualin cevabını vermek kolay değil.

9 sene önce 15 Temmuz’da atlattığımız tehlike çoğumuz tarafından gereği gibi anlaşılamadı. Konu siyasi malzeme hâline getirildi ve sulandırıldı. Bugüne kadar olan darbeler gibi görüldü. Hâlbuki hadise tam bir işgal teşebbüsüydü. Maazallah başarılı olsalardı Türkiye’yi birkaç parçaya böleceklerdi. İstanbul ve çevresi Türklerden alınıp beynelmilel bir yapıya daha doğrusu Anglosakson-Yahudi ittifakına verilecekti.

Osmanlı Devleti’ni tarih sahnesine çıkaran şey cihattır. Cihat olmasaydı Osmanlılar olmazdı. O vesileyle Anadolu’nun her yerinden nüfus almışlar ve Doğu Roma’ya doğru fetih faaliyetlerini hızlandırmışlardır. Tarihin akışı buradaki nüfus hareketini doğruluyor. 1300’ün başında bin civarında atlısı olan Kayılar bir çeyrek asır sonra Bursa’nın fethine otuz bin askerle yürümüştür. Dört yüz çadır halkının çoğalarak yirmi beş senede 30 bin asker çıkarması başka şekilde izah edilemez.

Sevgili Peygamberimize “sallallahü aleyhi ve sellem” dair hayâsız karikatür milletimizde infial uyandırdı. Uyanan infial istikbale dair bizleri ümitlendirdi. Demek ki Türk milletinin hassasiyetleri, üzeri biraz küllenmiş olsa da ölmüş değil. Zaten bu canlılıktır ki bizi ayakta tutuyor.

İsrail-İran savaşı on ikinci gününde durdu. Savaşın son günlerinde İran dengeyi kurmuş hatta lehine çevirmişti. Demir kubbe eleğe dönmüştü. İran’ın rastgele gönderdiği füzeler yanında hassas vuruşları da oldu. Birçok mühim merkez havaya uçuruldu.

Obama döneminde şımartılan İran zor günler yaşıyor. Hıristiyan-Yahudi ittifakının her geçen gün çemberi daraltarak yürüttüğü operasyon, sözüm ona İslam davasındaki sahtekârlara büyük darbe vurdu. Daha ilk anlarda üst seviyede kim varsa öldürüldü. Bunu kem kümle geçiştiremezlerdi. Aynıyla cevap vermemeleri durumunda rejimleri kısa zamanda çökerdi. Bunu bildikleri için ellerinden geleni yapıyorlar.

Son dönemlerde köpek terörü ile boğuşup duruyoruz. Mama lobisi para hırsıyla insanların güvenliğini hiçe sayıyor. Gün geçmiyor ki birkaç yerde köpek saldırısı vuku bulmasın. İşin üzüntü verici yönü ise alınan tedbirlerden neredeyse hiçbiri çözüm olmadı. Mahalleler başıboş köpeklerden geçilmiyor!

Rusya-Ukrayna arasında yaklaşık üç senedir süren savaş, artan bir şiddetle devam ediyor. Saldıran taraf her ne kadar Rusya olsa da onu buna NATO’nun zorladığını biliyoruz.

Suudi Arabistan’da Kral Abdullah’ın hayatını kaybetmesinin ardından Kral Selman bin Abdülaziz, 2015 yılında tahta geçti. Kral Selman’ın taç giydiği dönemde kayda değer deneyimden yoksun oğlu Muhammed bin Selman bir anda ülkenin siyaset sahnesine çıktı.

Coğrafyamızda sınırları yüz sene önce İngilizler çizdi. Cetvelle çizilen sınırlarda kâğıttan devletler kuruldu. Batı bu zaman zarfında bölgemize bütünüyle hâkimdi. Bırakın devlet başkanlarını, bir büyükelçileri dahi koca koca ülkeleri silkelemek için kâfi geliyordu. Onlardan aferin alabilmek büyük saadetti! İki imalı cümlesi memleketleri büyük endişeye sevk ederdi. Gerçi yine birçokları için durum değişmiş değil. İmanlarıyla birlikte itibarlarını da kaybedenler zilletin dibini yaşamaya devam ediyor!..

İngiliz tarihçi ve istihbaratçı Arnold Toynbee, “İngilizler Musul’u işgal ettikleri andan itibaren Kürt milliyetçiliğini (ırkçılığını) teşvik etmişlerdir” diye belirtir.

Devletlerin gidişatı rastgele şekillenmiyor. Tarihî hadiseler bir öncekinden bağımsız yürümüyor! Bu itibarla tarihî tecrübenin çok büyük önemi var. Tarihî tecrübeden istifade etmeyenler gerek ülkeler arası ilişkilerde gerek siyasi hayatlarında hep çuvallamak zorunda kalırlar...

Ne sal iledir ne mal iledir, Beyim ululuk kemâl iledir...