Abdülehad Nûri "Kuddise sirruh" -3-

Ölüm çok yakın!.. Bu zât buyuruyor ki; (Çabuk biter bu dünya, Bu hayat bir hayâldir, yâhut sanki bir rüyâ. Bu fâniye aldanan, bulamaz huzur sevinç, Aklı olan, gönlünü kaptırır mı buna hiç? Sadece "dünya için" çalışırsa bir kimse, Verir Allah dünyalık murâdı her ne ise. Eğer "Âhiret için" çalışırsa bir insan, Allah, ikisini de o kula eder ihsan. Dünya ile âhiret olamaz bir arada, Âhirete çalışan, kavuşur dünyaya da. Ey insanlar bilin ki, ölüm hak, âhiret hak, Bugün yarın herkese o gelecek muhakkak. İnsan ne gâfildir ki, hiç düşünmez yarını, Sayar ve hesab eder parasını, malını. Lâkin her gün binlerce alıp verir de nefes, Hiç bunları saymağı hâtırına getirmez. Halbuki her nefesten hesap var âhirette, O, bunlardan bî-haber ömür sürer gafletle. Bir iki saniyelik bir iştir ölüm hâli, Ölünce yarım kalır hesapları, hayâli. Halbuki gerçek mü''min, yatağa yattığında, "Ölüm"ü hazır bilir yastığının altında. Uyandığı vakit de karşısında görür hep, Fazla uzun emeller düşünmez bundan sebep.) Bir gün de buyurdu ki; (Düşmandır nefis bize, Ona yardımcı olmak, isyandır Rabbimize Yâni bu alçak nefsin, para mal, makam mevkî, Ve herkesi kendinden aşağı görmek gibi, İsteklerini yapmak, ona yardım etmektir, Bu ise, bir kul için en büyük felâkettir. Lâkin bu zikredilen dünyalık zînetleri, Yâni mal mevki makam, rütbe gibi şeyleri. Sadece "Allah için", iyi, hâlis niyetle, İsteyip elde etmek günah olmaz elbette. Yâni bu isteklerde, olursa hâlis niyet, Helâl ve câiz olup, olur hem de ibadet. Allahü teâlânın dünyayı sevmemesi, Ona, zerre miktarı bir kıymet vermemesi, Nefsi, isteklerine kavuşturduğundandır, Ona, her arzusunda yardım eden "Dünya"dır. Bütün Peygamberlerin gelmesindeki sebep, Yâni islâmiyyetin emir yasakları hep, Ezmek, kırmak içindir bu azgın nefisleri, Zîra dîne uydukça, azalır istekleri. Onun arzularını tam yok etmek için de, Tam uymak lâzım gelir islâma her işinde. Nefis kurtulmadıkça bu hastalık ve dertten, Kul, mahrum ve uzaktır ebedî saâdetten.)