Abdullah-ı Dehlevi "kuddise sirruh" -3-

"Abdullah-ı Dehlevi" çok büyük evliya zat, Ederdi insanlara çok öğüt ve nasihat. Bir gün de buyurdu ki: (Bir kul eğer Rabbini, Tam tanıyabilirse, tam yapar taatini. Bir kimse de "Dünya"yı tanırsa tam olarak, İğrenir, nefret eder, ondan soğur muhakkak. Allahü tealayı severse biri şayet, "Veli" kullarına da besler sevgi muhabbet. O veliye sevgisi dönerse eğer aşka, O kimsenin halleri olur daha bambaşka. Öyle ki, o "Veli"nin köy ve mahallesine, Bile o aşık olur, evine, hanesine. O veliyle her kimin var ise bir ilgisi, Onlara karşı dahi, hasıl olur sevgisi. Hatta onun köyünün köpeklerine bile, Daha çok sevgi besler, saire nisbet ile. O, gayri ihtiyari onları sever gayet, Zira onun elinde değildir bu muhabbet. Düşmanlarına dahi düşman olur gayetle, Zira bu da elinde olmaz umumiyetle. Hasılı Allah'ını seviyorsa bir insan, Sevdiği kulları da sever elde olmadan. O istemese dahi onları sever fazla, Çünki bu muhabbeti elde değildir asla. Düşmanlarını dahi düşman bilir kendine, Zira hiç istemez ki, toz konsun sevdiğine. Muhabbet ve düşmanlık, olursa Allah için, O insan kemaldedir, esası budur işin.) Bir gün de buyurdu ki: (Saadete kavuşmak, Sevgili Peygambere uymakla olur ancak. Görünen görünmeyen ni'met ve saadetler, O yüce Peygamberi sevmekle ele geçer. Bu yolda yükselmenin ölçüsü bu "Sevgi"dir, Bu sevgi çoğaldıkça, ni'met dahi çok gelir. Sevgili Habibini yarattı Hak teala, Mahlukatın hepsinden daha yüksek ve a'la Bütün eshabı kiram, Ona aşık oldular, Onun sevgisi için ortaya baş koydular. Onu sevenleri de çok sevdiler gönülden, Birbirlerini dahi, çok sevdiler bu yüzden. Bu halis sevgi ile o yüksek sahabiler, Allah'ın sevgisine, rızasına erdiler. "Rabbimi seviyorum" diyor ise bir kimse, Eshabı kiram gibi olmalı öyle ise. Hem seven, sevdiğinin sevdiğini de sever, Onun düşmanlarına, o da düşmanlık eder. Bu "Sevgi" ve "Düşmanlık" hiç elinde değildir, Hatta o, bu hususta sanki deli gibidir.)