Ebüssüud Efendi "rahmetullahi aleyh" -1-

İki "yok" arasında!.. Şeyh-ül İslam olmadan "Ebüssüud Efendi" Gördüğü bir rüyayı, anlatır şöyle kendi: Zeyrek Camii'ndeydim, rüyamda ben bir gece, Cami kalabalıktı, merak ettim bir nice. Dediler: (Bu cemaat, Sevgili Peygamberin, Mübarek meclisidir, siz de oturuverin.) Bir köşeye çekilip, oturdum hürmet ile, "İbni Kemal Paşa" da otururdu edeple. Peygamberin yanında, vardı ki bir zat daha, Diz dize yakın idi, o da Resulullaha. Düşündüm ki; "Acaba kimdir ki bu zat böyle, Allah'ın Resulüne çok yakın durur öyle?" Peygamber Efendimiz Arapça konuşuyor, O da, Resulullaha Farsça cevap veriyor. Resulullah bir ara buyurdu; (Yâ Mevlânâ, Arabi lisan ile cevap ver, sen de bana.) Anladım Resul ile konuşan o zat kimmiş, "Mevlânâ Abdurrahman Câmi" hazretleriymiş. "İbni Kemal Paşa"yı sonra da göstererek, Sordu ona O Server; (Bu zat kimdir?) diyerek. (Bilmiyorum) deyince, o Resule cevaben, Peygamber Efendimiz buyurdular ki hemen: (O, İbni Kemal olup, mübarek birisidir, Hem dahi ümmetimin şu anda müftisidir.) Sonra beni gösterip, sordu ki Resul yine; (Ya onun arkasında şu oturan kim?) diye Mevlânâ hazretleri, bana bir baktı hemen, (Bilmem yâ Resulallah) dedi yine cevaben. O Server buyurdu ki; (O da Ebüssüud'dür, O dahi ümmetimin iyi bir müftüsüdür.) Bu rüyadan, otuz yıl geçip tamam olunca, Şeyh-ül İslam olmuştu, otuz sene boyunca. Bu zat buyuruyor ki, (Bu dünya, bir imtihan, Gafil olmayalım ki, azalır ömür her an. Şu geçen dakikalar, belki "son" ânımızdır, Belki şu kıldığımız, "en son" namazımızdır. Yani ahiret ile, birkaç saniye kadar, Aramızda çok kısa, gayet az bir zaman var. Nitekim bir "zelzele" olacak olsa bugün, Bir anda, ahirette oluruz hep topyekûn. Bu dünya önce yoktu, sonra da yok olacak, İki yok arasında, bir hayattır bu ancak. Yani "ölüm", insana mutlaka gelecektir, Öyleyse onu şimdi geldi bilmek gerektir. Tabiin-i izamın en yükseği olan zat, Yani "Veysel Karani" buyuruyor ki bizzat: "Yattığında, ölümü yastığın altında bil, Kalkınca da karşında, o senden uzakta değil."