“Ey Ahmed! Uyan da Rabbini an!"

Mısır evliyâsından Seyyid Ahmed Bedevî hazretleri, sülâle-i Resûl’den olup, kerâmetleri meşhurdur.

 

Hem seyyiddir, hem de şerîf.

 

Gençliğinde babasıyla Mekke'ye gitti.

 

Beytullaha yakın bir yerde uyuyordu.

 

Ve bir “ses” duydu.

 

Gâipten geliyordu...

 

“Ey Ahmed! Uyan da Rabbini an. İnsan uyumakla Allah'a yaklaşamaz” diyordu kendisine.

 

Kalktı abdest aldı.

 

Ve tekrar uyudu.

 

Aynı sesi yine duydu.

 

“Ey Ahmed! Uyan ve kalk! Rabbini sevenlere, uyumak yakışır mı?” diyordu bu defâ.

 

Fırlayıp kalktı.

 

Son olarak; “Ey Ahmed! Yüksek derecelere kavuşmak isteyen, ne uyur, ne de yiyebilir. Sen de nefsinle mücâdele et. Zîra sen yüksek derecelere ereceksin!” denildi.

 

O günden sonra ilme ve ibâdetlere yöneldi.

 

Hep Allah'ı düşünür, hep onu anardı.

 

Nûrlu kalbinde, iz yoktu dünyâdan.

 

Din ilminde sâhili görünmeyen bir denizdi.

 

Yüzünde öyle heybet vardı ki, bakmaya cesâret edemezdi insanlar! Bu yüzden, peçeyle gizlerdi yüzünü.

 

Bunun için “Bedevî” denilmiştir kendisine.

 

Devamlı oruç tutar, bir zeytin tânesiyle yapardı iftar ve sahurunu.

 

Uzun boylu, heybetli ve buğday benizliydi.

 

Çok nûrlu ve sevimliydi.

 

Gözleri doğuştan sürmeliydi.

 

 

 

Abdüllatif Uyan'ın önceki yazıları...