Merzuk bin Hasen "rahmetullahi aleyh" -2-

"Onu rahat bırakın!" Devrinin evliyası olan "Merzuk bin Hasen", Harikulade haller göründü kendisinden. O zamanın kadısı, bir cami inşasına, Karar verip ve hemen başladı icrasına. Daha sonra mihraba sıra geldi velhasıl, Lakin "Kıble yönü"nde ihtilaf oldu hasıl. Fikirleri alınıp ihtiyar cemaatin, Kıble istikameti olundu böyle tayin. Lâkin Merzuk bin Hasen, ikaz etti hey''eti. Dedi: (Biraz sağdadır, kıble istikameti.) Bu veli ettiyse de onları böyle ikaz, Lakin kadı efendi, etti ona itiraz. Zira tanımıyordu o bu zatı pek iyi, Dedi ki: (Bu sözüne, delilin var mı peki?) Buyurdu ki: (Ey kadı, bu böyledir muhakkak, Bana inanmıyorsan, gel yanıma sen de bak!) Kadı dahi bakınca, karşı istikamete, "Beytullah"ı gördü ve düştü büyük hayrete. Ona dönüp dedi ki (Ey Merzuk ibni Hasen, Allahü tealanın bir veli kulusun sen. Seni tanımamışız, affet sen yine bizi, Yerinde ikazınla, düzelttin kıblemizi.) Vaktâ ki bu büyük zat, göç eyledi dünyadan, Sonra uzun seneler geçmişti ki aradan, Bir fasık vefat edip, onu kefenlediler, Götürüp, bu velinin yanına defnettiler. Ve lâkin o devirde, var idi ki bir âdet, O gece, kabristanda beklerdi biri nöbet. Kabre yakın bir çadır kurdular bu iş için, Yakınlarından biri beklerken bu kişinin, Uyuyup, rüyasında gördü ki birdenbire, Azab yapan melekler geldiler o kabire. Meleklerin yanında sandık vardı ateşten, O, bunları görünce titredi dehşetinden. Baktı ki, o mevtayı tutarak o melekler, O ateşten sandığa kapatmak istediler. O ölen fasık dahi, ediyordu çok feryat, Tam koyacaklardı ki sandığa onu fakat. Birden Merzuk bin Hasen teşrif etti o yere, (Onu serbest bırakın) dedi o meleklere. Melekler onu görüp, çok hürmet gösterdiler, (Biz böyle yapmak ile emrolunduk) dediler. Buyurdu: (Ey melekler, bırakın ki onu siz, Şefaatçi eyledi beni ona Rabbimiz. Hatta bu kabristanda yatan bütün mü''minler, Benim şefaatimle hepsi affedildiler.) Bunları işitince, o azab melekleri, "Peki efendim" deyip, gittiler hepsi geri.