"Yâ Rabbî! Rûhumu secdede al"

Bağdat evliyâsının büyüklerinden Ahmed bin Ebül Verd hazretlerinin “rahmetullahi aleyh” en büyük arzusu, namaz kıldığı esnâda Rabbine kavuşmaktı.

 

Onun için;

 

“Yâ Rabbî! Beni, senin râzı olmadığın işleri yapmaktan muhâfaza eyle. Rûhumu secdede iken al” diye duâ ederdi.

 

Bunu çok isterdi.

 

● ● ●

 

Yine bir gece sabaha kadar Kur’ân-ı kerîm okuyup bu mûtad duâsını yaptı mübârek zât.

 

Sonra namaza durdu...

 

Son secdeye gitti.

 

Kalkamadı bir daha.

 

Hanımı da oradaydı.

 

Secde, normalden fazla sürünce hâliyle merak etti...

 

Yanına vardı.

 

Ve vefât etmiş olduğunu gördü.

 

Hem üzüldü.

 

Hem de sevindi.

 

Çünkü secdede iken teslim etmişti rûhunu.

 

Bu, büyük nîmetti.

 

Herkese nasip olmazdı.

 

O, ömrü boyunca buna kavuşmak istemiş ve;

 

"Yâ Rabbî! Rûhumu secdede al" diye yalvarmıştı.

 

Duâsı kabul oldu.

 

Kavuştu murâdına.

 

Nitekim büyükler;

 

“Kim neyi isterse, Cenâb-ı Hak onu o şeye kavuşturur” buyurmuşlardır.

 

Bu, böyledir her zaman.

 

 

 

 

 

Abdüllatif Uyan'ın önceki yazıları...