Helvacı çocuğun edebi...

Eski zamanlarda, salihlerden bir zat vardı. Çok da cömertti. Elinde avucunda ne varsa muhtaçlara dağıttığı gibi, yardım isteyen olursa; başkalarından borç alır yine fakirlere verirdi...

Bu zat bir gün hastalanıp, yatağa düştü. Hastalığı gittikçe arttı. Bunu duyan alacaklılar, onun ölüm döşeğinde olduğunu düşünerek hemen evine doldu.

Adamcağız bu durumdan son derece utanmış, rahatsız olmuştu. Hepsi asık yüzlüydü. Bir şeyler söylemek istedi ancak, "bize para lazım, nasihat değil" diye susturuldu...

Bu sırada dışarıdan helva satan bir çocuğun sesi duyuldu. Borçlu adam, bir yakınına seslenerek helvaları satın alıp ziyaretçilere ikram etmesini istedi. Görev verdiği o yakını, çocuğun tepsisindeki bütün helvaları aldı ve ziyaretçilere ikram etti...

Herkes asık suratla helvaları yediler. Çocuk gelip parasını istedi. Salih zat, "Bunları bana borç olarak yazar mısın evladım?" deyince çocuk tek kelime bile söylemeden çekip gitti. Biraz ileride bir ağacın altına oturup sessizce ağlamaya başladı...

Tesadüfen oradan geçmekte olan şehrin valisi onu gördü. Niye ağladığını sordu. Çocuk olup biteni anlattı: "O zata edebimden bir şey diyemedim ama, ben bunları zaten borç olarak almıştım, nasıl ödeyeceğim?.."

Vali, hasta yatan adamcağızı yakından tanıyordu. Çocuğun parasını ödedi ve içi altın dolu sekiz kese vererek o borçlu zata ulaştırmasını söyledi. Altınlar eve gelince alacaklıların neşesi yerine geldi. Herkes alacağını tahsil etti. Ancak böyle aniden paranın gelmesine de bir anlam veremediler! Evet, bu hadisede, o salih zatın bildiği, ancak onların bilemediği bir incelik vardı. Onlara şu cevabı verdi: