Sevgisinde samimi olan genç!..

- Kardeşlerim, arayan belasını da bulur, Mevlasını da... Aramak, ihlasla istemek, buna kavuşmak için azimle çalışmak demektir. Bir şeyi iyi yapmak, onu çok ve devamlı yapmakla mümkündür. İnsan zamanla o işin ustası oluyor. Allah yolunda azimle çalışan da Allahü teâlânın rızasına kavuşuyor. İnsan sevdiğini çok anar; çok anınca da ikisi arasında bilmediğimiz bir şekilde muhabbet hasıl oluyor. Onun için neyi aradığımıza, neyi çok andığımıza dikkat etmeliyiz...

Gencin biri, ilk görüşte bir kıza âşık olmuş, ancak kızın haberi yok. Evini öğrenir, gider babasına, kızıyla evlenmek istediğini söyler. Bunu ne kız tanır, ne annesi tanır ne de babası. Dolayısıyla adam evinden kovar bu genci...

Delikanlı da o bölgede olan evliya bir zata gitmiş, durumu anlatmış:

- Ben, adı Leyla olan o kıza âşık oldum, gittim istedim, beni kovdular. Ne olur bu işe bir çare bulun!

- Efendim ne isterseniz yaparım, yeter ki o kızla evleneyim.

Bunun üzerine, o mübarek zat, genci dergâhın bir odasına kapatır ve der ki:

Âşık genç, pek inanmaz ama; başka da çare olmadığı için denileni yapmaya devam eder...

Üçüncü gün bir genç kız gelir dergâha. Hoca efendiyle görüşmek istediğini söyler ve der ki:

- Efendim üç gün önce bize bir genç geldi, beni çok sevmiş, evlenmek istiyordu. Bunu hiç tanımıyorduk, ben de dahil olmak üzere ailece onu evden kovduk... Sonra ne olduysa yavaş yavaş o gence kalbim meyletmeye başladı, derken ona âşık oldum. Şimdi ben de onunla evlenmek istiyorum ama kimdir, nerededir, hiç tanımıyoruz. Onu bulmanız için, yardım etmeniz için geldim...

Bunun üzerine mübarek zat, gencin bulunduğu odanın kapısını açar, "Al sana Leyla!" der.

Delikanlı, bakar ki gerçekten Leyla gelmiş. "Demek ki başka şey isteseydim ona da kavuşacaktım" diyerek, o zatın talebesi olur. O kadar hızlı ilerler ki, beş gün sonra da kalb gözü açılır. Evet, üç günde "Leyla"ya, beş günde de "Mevla"ya kavuşur...