Geceyi hastadan sor!..

“Ah bir kere daha “yavrum” desen ayaklarının altını öperim, kanatlanır kuş olurum...”

 

 

 

Sıcak bir yaz günüydü. Kasvetli bir haziran akşamı daha inmekteydi. O yıllarda hastane koridorları şimdiki kadar kalabalık değildi. Nedense her taraf sessiz. Koridorda dışarının sıcağına rağmen loş bir serinlik vardı. Doktorlar, hemşireler, ilaç kokuları, belli belirsiz hasta iniltileri, endişeli donuk yüz ifadeleri ve kıpırtısız dudakların anlatmaya çalıştıkları ıstırap...

 

Ben annem için buradayım. Başımı göğsüne yaslayıp gönlümce ağlamak istiyorum annemin.

 

“Dertler gece başlar” dedikleri gibi dertleniyorum. Annemi merak ediyorum...

 

Melek yüzlü anam, güzel anam, can anam... Ameliyattan çıkmıştı ama hâlen yüzünü göstermiyorlardı. Günümüzde de “yoğun bakıma aldık” dedikleri gibi bir şey... Ama sen saniyeleri bekleyene sor... Sabırsızlık sinir sistemini zorluyor, insan durduğu yerde duramıyor. Korku ve ümit koridoru kaplayan ıslak karanlığa karışmış...

 

Var iken fark etmediğin sevgi ve hasreti yokluğunda hissediyorsun... Ah annem yanına gelmek, kokunu duymak istiyorum.

 

Gözlerimiz odalara girip çıkan görevlilerin sessiz çehrelerinde... Söyleyecekleri bir kelime o kadar önemli ki... Ama bize sadece bekleyişi bırakıyorlar... Ateş düştüğü yeri yakar.

 

Canım anam. Seni düşündükçe titriyorum. Ah, bir kere daha bana “yavrum” desen var ya... Bir kere daha “yavrum” desen ayaklarının altını öperim... Kanatlanır kuş olurum, ah bir haber gelse iyi olduğuna dair...

 

Kim bilir kaç defa önümden gelip geçen beyaz gömleklilerin sessizliğine tam alışmışken “Müjde” dedi doktorun biri, “anneniz gözlerini açtı, görüşebilirsiniz.” Odaya nasıl daldığımı hatırlamıyorum. Pencereden giren bir meltem gibi estim annemin üzerine. Canım annem. Başımı yatağına dayayıp avuçlarıma aldığım ellerini “değmesin zülüfler teller incitir” duygusuyla kokladım, öptüm, gözyaşlarımla yıkadım...

 

Sonra yine, zaman zaman çıktığım koridorda geceye dost oldum. Şimdi hastane de koridorlar da ferahladı yüreğim gibi... Allah çaresizlik içinde çare bekleyenlere kolaylık versin...

 

Günün ilk ışıkları anamın güzel yüzünde parladı... Bakışlarımız buluştu günün seherinde. Dualarım seher vakti Mevla’ya yöneldi şükürlerimle birlikte...

 

     Türkan Manav-İzmir

 

 

 

Ünal Bolat'ın önceki yazıları...