Sessiz ama insanca...

İnsanın içinde bir ses vardır; bazen fısıltı gibi bazen gürültü gibi… Bir yanım sabrı, merhameti hatırlatırken; diğer yanım öfkeyi, hırsı, bencilliği dürter durur. O an anlıyorum ki insanın kalbi bir savaş meydanıdır.

 

Tasavvuf bu savaşı “nefsi emmare” diye adlandırır. Freud başka bir dille “id” der. Farklı çağların, farklı coğrafyaların ortak hakikati:

 

İnsanın içindeki karanlıkla yüzleşmesi.

 

Kur’ân-ı kerimde Yusuf suresinde şu ayet-i kerime yankılanır:

 

“Nefis, daima kötülüğü emreder.” (Yusuf, 53)

 

Neden bir iyilik yaptığımızda gizli bir alkış bekleriz? Neden bir hata yaptığımızda, yüzleşmek yerine savunmaya kaçarız? Neden bazen başkasının acısı içimizde kıpırdamaz? İşte bütün bunlar, emmarenin ayak sesleridir.

 

Ama sonra başka bir ses gelir:

 

“Dur! Bekle! Sabret!..”

 

O ses, dengeyi kurmaya çalışan nefs-i levvame ya da Freud’un egosudur. İnsan, işte bu iki ses arasında büyür.

 

İyiliği seçmek kadar karanlığı tanımak da insana aittir. Nefsi inkâr etmek değil onu terbiye etmektir olgunluk. Çünkü insan, arzularını yok ederek değil onları tanıyıp yöneterek kemale erer.

 

Kimi zaman içimizdeki karanlık kazanır, kimi zaman kalbin sesi. Ama asıl zafer, bu savaşı fark edebilmektir. Bir nefes alıp şöyle diyebilmektir:

 

Ben sadece arzularımdan ibaret değilim...

 

Belki de en büyük olgunluk, içimizdeki sessiz savaşı sessiz bir zaferle sonlandırabilmektir. Sessiz ama insanca…

 

     Ahmet Özdemir-Gaziantep

 

 

ŞİİR

 

     Sen kendine mesajsın

 

 

Ayna yansıtır ne görürse âlemden

 

Kâinat yansımış kudret kaleminden

 

Cihan-ı adem secde etti bendinden

 

Gören eğildi, görmeyen benliğinden

 

 

 

Yansıyanı görmeye göz verdi yazan

 

Nice ibret var kudretinde yazılan

 

On sekiz bin âlemdir tek bir kelamdan

 

Oldu hürmetine ol lafzı manadan.

 

 

 

Aşikârdır, görmek isteyene Kudreti

 

Güneş, Allahü teâlânın bir âyeti

 

Akıllıya ölüm, nasihatin en ibreti

 

Fayda verir, olmayana yoktur hikmeti

 

 

 

Âlem ağlar, insan ziyandadır haberi

 

Kulağına halk etmiş Hak, bunca eseri

 

İnce zar duyar titrer, kudretin emiri

 

Duymazsın kalın perdesin gönlün kilitli

 

 

 

Kâinat mesajdır sen kendine mesajsın

 

Ey Selim sonsuz mesaja, var sonsuz azap

 

Azığın azdır yolda kervanın kalmasın

 

Musalla taşından mezara taşınırsın

 

 

 

     Yavuz selim Bulut

 

 

TARİHTEN BİR YAPRAK

 

 

KAŞGARLI MAHMUT: Kaşgarlı Mahmud’un bilinen iki eseri vardır. Bunlardan birincisi Dîvânü Lügât’it-Türk adlı meşhur eseridir. Büyük bir kültür hazinesi olan ve Arapça yazılan eser, yazıldığı zamandan beri Türk dünyasının en kıymetli ve ana eseri durumunda olup Türk dil ve kültürünün en önemli hazinesidir. Divan, bu yönü ile sâdece bir sözlük değildir. Onda oldukça büyük bir malzeme bolluğu görülmektedir. Bu bakımdan dünya edebiyatında emsali görülmemiş bir eserdir. Eserde Türk dilinin Arapça olarak açıklaması da yapılmıştır. Dilbilgisi terimleri de hâliyle Arapça verilmiştir. Bulundurduğu malzeme bakımından ise eser, Türk şive ve ağızlarından metinlere yer vermiştir. Bu bakımdan Kaşgarlı Mahmûd için karşılaştırmalı Türk Dili Araştırma Mektebinin kurucusu dense yeri vardır. Eserde Oğuz boyuna mensup yirmi iki ulusun damgaları yer almıştır. Ali Emiri Efendinin gayretleri ile bulunan eser, Kültür Bakanlığı tarafından 1990 yılında en güzel şekilde ve aslına uygun olarak tıpkı basım hâlinde neşredilmiştir.

 

 

 

Yetenekli Kalemler'de önceki yazılar...