Mehmet Oruç

Dünya hayatı, rüyâ gibidir. Ölen kimse uyanınca, rüyâ bitecek, hakîkî hayat başlayacaktır. Müslümanın ölümü, hayattır. Hem de, sonsuz hayat!

İslam büyüklerinin örnek ahlâkından biri de, dünyaya sevgi ve şehvetle değil, ibretle bakmalarıydı. Evet, Allah adamları, dünyadan hep bu ahlâk ve ahval üzerinde göçmüşlerdir.

Hâmid el-Leffaf hazretleri buyurdu ki: "Ölümü çok anan kimse, üç şeyle şereflenmiş olur: Tevbeyi hemen etmek, nefsi kanaat sahibi kılmak, ibadette neşe ve sürur duymak."

Rabîa el-Adeviyye hazretlerine, "Ölümü arzu ediyor musunuz?" diye sormuşlar, şu karşılığı vermiştir: "Bir insana karşı bir kusurum olsa, utancımdan onunla karşılaşmak istemem.

İslam büyüklerinin, güzel ahlâkından biri de ölümü unutmamaları ve gördükleri her ölüm vak'asından ibretler almaları idi.

Ağlamak, ya üzüntüden, ya korkudan veya sevinçten olacağı gibi, Allaha şükürden veya Allah korkusundan da olur.

İslam büyükleri Allah korkusu ile çok ağlarlardı. Hatta bazıları bundan dolayı meşhur olmuşlardır.

İlim öğrenme ve öğretmede işin içine, istismar, karşı tarafı deneme, imtihan etme gibi art niyetler girerse, niyeti bozuk olan, hem dünyada hem de ahirette bunun bedelini ağır şekilde öder...

"Yalan söylüyorsun! Verdiğim ilimle kulluk vazîfeni yapmadın, insanlara dînini öğretmedin. Bunları benim rızâm için değil, falan kimse ne bilgili, ne âlim desinler diye yaptın ve öyle de dediler!.."

Allah korkusundan çok ağlayanlardan biri de Hazreti Ali idi. Hazreti Muâviye, hazreti Ali'yi çok severdi. Dırar radıyallahu anha, "Bana, Hazreti Ali'yi anlatır mısın?" dedi.

Kur'an-ı kerimde, "Allahın kulları arasında O'ndan korkan âlimlerdir" buyurulmuştur. İlmin faziletine delâlet eden her âyet ve hadis, korkunun da faziletine delâlet eder. Zira korku, ilmin özünü teşkil eder, ilim ve bilgiden meydana gelir.

İslam büyüklerinde ilim ve manevi derece yükseldikçe, Cenab-ı Haktan korku da artmıştır.

Süfyan-ı Sevrî hazretleri anlatır: "Cafer-i Sadık'ın huzuruna girdim ve kendisine, 'Ey Resûl-i Ekrem'in torunu, bana öğüt ver' dedim. Cafer-i Sadık da 'Ey Süfyan! Yalancı için mürüvvet, hased eden için rahat yoktur.

Hişam bin Abdülmelik vefatı ile neticelenen hastalığında yatarken, etrafına toplanan çocuklarına bir nazar eylemiş.

Atâ bin Yesâr buyurdu ki: "İmam Ahmed bin Hanbel hastalandığı zaman, şeytan karşısına gelip 'Ya Ahmed, benim şerrimden emin olarak dünyadan çıkıyorsun' demiş.

Muhammed bin Sirîn hazretleri ölümü ile neticelenen hastalığında, ziyaretçilerinin, "Nasılsınız?" sorusuna karşılık şunları söylemiştir:

Malın hesabını vermek zor olduğu için, zenginlerin ahirette işinin daha güç olduğu anlaşılıyor. Hele bu zamanda; yüzlerce israf tuzağını aşabilmek her babayiğidin harcı olmasa gerektir!..

Allah adamları, hasta olduklarında Cenab-ı Hakka yönelişleri daha da artardı. Dünya ile alâkayı kesip tamamen Allah'a müteveccih bulunurlardı.

İngiltere'de, her yıl 8 milyar sterlin (yaklaşık 16 milyar dolar) değerindeki gıda maddesi çöpe gidiyormuş. İngilizler, satın aldıkları gıdanın üçte birini çöpe atıyor...

Hazreti Ömer'e sûikast yapılıp ölüm döşeğine yattığı vakit, oğluna; "Oğlum, ben ölürüm. Sen de benim başımı, üzüntü içinde toprağa, mezara korsun, fakat asıl üzüntü ve sıkıntı benimdir. Eğer Rabbim bana merhamet etmezse halim nice olur?" dedi. Bunu duyan İbn-i Abbas hazretleri: