Ramazan kuzularına... -13-

Ne gülüyorsun? İlginç geldi değil mi, ama bu doğru...

*

Şimdi dinle beni. O zaman da hayvanları seviyordum. Bir gün bir yerde oturmuş simit yiyordum. Üç yavru köpek geldi. Sevinçle kuyruklarını sallıyorlardı. Çünkü elimdeki simidi görüyor ve onları besleyeceğimi umuyorlardı.

Henüz birkaç kere ısırabilmiştim yiyeceğimden. Yine de, kopardığım küçük parçaları onlara verdim. Baktım ki anneleri de geldi. Hem yavrularını beslediğim için memnun, hem de kendisini besleyeceğimi umduğu için sevinçliydi.

Demin tek başımayken şimdi dört olmuştuk. Yiyeceğim bitiyordu. Kararsız kaldım ama hadi biraz da ona vereyim dedim. Yavrularsa tekrar kuyruk sallamaya başlamışlardı.

Bu sırada ihtiyar bir adam yaklaştı. Gülümsüyordu, ben de gülümsedim. Köpekler onunmuş. Yanıma gelip saçımı okşadı.

"Biliyor musun evlat, dedi sonra... Bir zamanlar ben de senin yaşındaydım. Evet gençtim. Saçlarım da vardı. Hatta saçlarımı ortadan ayırıyordum."

Sevmiştim adamcağızı. Çocuk dilinden anlıyordu. Yaşlıydı ama âlim bir kimse olduğu belliydi. Devam etti:

"Dünya hayatı geçicidir. İkimiz arasında bazı farklar görüyorsan, zaten bunu hemen anlarsın.

Dünya geçicidir ama kalıcı olan, dünyada yapılan iyiliklerdir. Onlar hiiç yaşlanmaz ve ödülleri büyük olur.

Nasıl ki şu yavrulara iyilik yaptığında anneleri seviniyorsa... Nasıl ki köpeklerimi sevdiğin için ben memnun oluyorsam... Herkesin, her şeyin yaratıcısı ve sahibi olan Allahü teala da, bundan memnun olduğunu bildiriyor. Kendi yarattıklarına iyilik eden kullarını seviyor."

*

Dünya geçicidir ama burada yapılan iyilikler yaşlanmaz.

İyilik etmek; beslemekle olur, yardımda bulunmakla olur, en güzeli ise güzel bilgiler öğretmekle olur.

İnsan, kendinde ne varsa ondan verir. 

Sen şu tabağındakini benden ikram bil ama iyilik olarak şu anlattıklarımı kabul et.

Çünkü asıl değerli olan bunlardır.