Prof. Dr. Osman Kemal Kayra

Batı, Osmanlıya evvelâ “Hasta adam” teşhîsi koydu, sonra da ölüm reçetelerini sunmaya başladı. Bu reçetelerin en acısı da basın yâni gazete ve dergi idi. Batı kapıyı bir def’a aralamıştı; çok geçmeden salvolar başlayacaktı...

Haberlerin elle yazılıp satılmasına ilk def’a Venedik’te rastlanmıştır. Bu 14. asır sonlarıdır. Sonra yine Venedik’te 15. asır başlarında haber yazılı el kâğıtları, gazeteciliğin başlangıcı sayılır. 

Osmanlıyı İstanbul romantizminin dış görünüşü olan tiyatro ve basınla yıkma hareketi azınlıklar eliyle, Selânik, Paris, Cenevre ve Londra merkezlerinde başlamış, Kâhire de buna destek vermiş, Pâyitaht artık Batılı ajanların cirit attığı bir merkez hâlini almıştı.

Hani bir Azerbaycan türküsü vardır, İbrâhim Yıldırım arşivinden alınan: “Ezizim veten yahşı. Geymege keten yahşı. Gezmege garip ölke. Ölmeye veten yahşı.” Tabîî ki kriptolar her zaman “Bölmeye vatan yahşi” demişlerdir. Bunlar bu vatanda ölmek bile istemezler.

Çin kaynaklarında “tujue” diye zikredilen Türk adının esâsen en erken 420 yılına âit bir Pers metninde geçtiği belirtilmektedir. Türk kelimesi Kitâbeler’de de “Türk” veyâ “Türük” olarak geçer.

Sünnetullâha uygun olarak cousality (nedensellik) fark edilse de mutlak değildir. Fizik ve kozmik âlemde, tecrübî ilimlerde nedensellik elbette geçerlidir. Rabb’imiz sebepleri yaratandır. Kâinât birbirini tâkip eden zincirleme olaylarla tekevvün (oluşum) hâlinde iken belli bir zaman ve belli bir düzenle mutlak güç tarafından insana hazırlanıyordu.

Bunlara rağmen hâlâ mı mâzî düşmanlığı! Sultanlara hâin diyerek kimden rövanş alıp kimleri sevindiriyorsunuz? Ama unutulmasın ki mâzîsine şerefle sâhip çıkan bir “Elif” nesli yetişti. Sizin hâin dediklerinize her gün Fâtihalar ve Yâsinler okunurken, siz bunlardan nasipsiz kaldınız…

Orta Asya Türk devletlerinde, Selçuklu ve Osmanlılardaki bilim merkezlerinde matematik temel argüman olmuşken, bunun arka plânında Semerkand matematik ve astronomi okulu vardır

Orta Asya’da 8-9. asırda bilimle uğraşmak en büyük hobi idi. Orta Asya bilim adamları, ilme 10 yaşlarında başlamış, 18-20 yaşlarında bilim mübâhaselerinde (bir nevi bilimsel tartışma) boy göstermişlerdir. Bunlar çok özel ve istisnâî durumlar da değildir.

Askerî darbeler ve provokasyonlar hep bir hedef içindi: İlerlemeyi durdurmak, ekonomiyi çökertmek. Hepsi önemli olmakla birlikte dört kalkışma çok önemlidir: 28 Şubat 1997 Muhtırası, PKK terörü, 2013 Gezi Olayları ve 15 Temmuz 2016 FETÖ kalkışması...

​Osmanlı çökmeden evvel şeytanın ortakları ona “hasta adam” dedi. Batı stratejik davranıyordu; bu onlar için normaldi. Ama Osmanlı aydınları diye bilinen karanlık şahsiyetlerden Genç Osmanlılar, Jön Türkler, İttihâdcılar bu devletin yıkılmasının vebâli altındadır.

Osmanlı ve sonrasında Türkiye giderek modernleşiyordu. Ama Batı size bedel ödetmeden bu hayâtı yaşatır mıydı? Bizi evvelâ bâzı ayak bağlarından kurtarmalıydılar. Birtakım periyodik devrimlerle Batı’ya entegre olmaya çalışıyorduk. Bu hızlı değişimin destekçisi de misyonerlik kurumu idi. Bunun asıl amacı da Hristiyanlığı yaymaktı.

Osmanlı azınlıkları yalnız fethin neticesi değil, her türlü baskı ve zulümden kaçan her ırk ve dinden insanların sığınması veya müsâmahası ile oluşmuş bir topluluktu. Osmanlı mülküne sığınan bu insanlar artık hukûkî bir mes’ele oluşturdular. Hattâ İslâmiyet’e en uzak diye bilinen Yahûdî topluluk bile Osmanlının himâyesine sığındı

Ne de olsa Batılı olduk opera ve operetler yazmalıydık. Değişim devri müzisyenlerinden Muhlis Sebahaddîn Bey’in yazdığı meşhur bir operet vardır. Sözleri de devrin felsefesine uygundur: “Vur patlasın, çal oynasın, bu hayat böyle geçer, hey bu hayat böyle geçer...”

İmâm Gazâlî ömrünü verdiği eserleri ile felsefenin İslâm’a olan müdâhalesini büyük araştırma eserleri olan “Tehâfütü’l-felâsife” ve “El-Munkızu mine’d-dalâl” adlı kitaplarıyla önlemiştir. Müslümânların ayaklarının sürçmesine mâni olmuştur.

​Yılbaşı kutlamaları Cumhûriyet döneminin toplumu çağdaşlaştırma çabalarından biridir. Cumhûriyet dönemi çağdaşlaşma hareketlerine dayalı olarak takvim de nasibini almış 1 Ocak 1926’da yeni saat ve takvim sistemi yürürlüğe girmiştir. Bu şekilde Batı’nın bütün kutlama günleri de bizde kutlanmaya başlamıştır.

​Millî kültür temelinde, o kültür mes’elesinin sâdece o millete mahsus olması esastır. Bugün Türklükle alâkası olmayan kavimlerin, berâber kutladıkları Nevrûz, bazı soruları akla getirir. Nitekim Komünizm Rusya’sında Orta Asya Türklerine Ramazân ve Kurban Bayramları kutlamaları yasaklanmışken, Nevrûz’un tâtil edilerek teşvik edilmesi çok manidardır!..

​Eski kavimlerin çoğunda kutsal dağ inancı vardır. Bâbil Kulesi, Mezopotamya’daki ziguratlar ve piramitler bu amaca yönelik yapılmıştır. Eski Türkler de, han soyluları dağ eteklerine gömerler, bu ölüleri “eşük” denen ipekten bir örtüye sararlardı.

​Türkler Müslümân olduktan sonra, mütevâzı bir şekilde, hâkim değil hâdim olarak bu dîne hizmet ettiler. Şandan çok şeref peşinde koştular. Çünkü “İslâm’dan başka şeref yoktur” diyen Efendimiz’e yürekten bağlandılar. Ehl-i sünnet i’tikâdının yılmaz bekçileri oldular.

Türklerin İslâmiyetle tanıştıktan sonra bir başkalaşım geçirdikleri ayniyle vâkîdir. Yâni Türkler Müslüman olduktan sonra yeni bir kültür ve medeniyet dâiresine girmişlerdir.