Abisinin çantasından bir sararmış kâğıt çıkardı...

  Tek silahı vardı Nene'nin. O da gözyaşları, yağmur gibi, Nazım’ının üzerine yağıyordu. “Çocuğu da ıslattım bak hele!” diyebildi, fısıltıyla. Bir müddet beşiği salladı. Aşırı düşünce, telâş, korku, sevdiklerini kaybetme, uykusuzluk... ne sayarsan say olduğu yerde yığılıp kalmasına sebep olmuştu. Neden sonra uyandığında; soba sönmüş, hava soğumuştu. İhtiyarlar yataklarında büzülmüş kim bilir ne rüyâlar görüyorlardı. Nazım beşiğinde mışıl mışıl uyuyordu. Üzerine bir tülbent çekti. Belki nefesiyle ısınır diye düşündü... Sobaya birkaç kerme attı, kapağını kapattı... Çabuk yanıp bitmesini istemiyordu. “Rabbime emanet olasın canım evladım! Mehmet’imin hatırası! Kuzum, yavrum, anan sana kurban olsun!” derken kalbi, yerinden sökülecek gibi küt küt atıyor, kendini zor tutuyordu... Abisinin, kollarında ruhunu teslim ettiği odaya geçti. Her şey o günkü gibi aynen duruyordu. Sakosu, eski, solgun elbiseleri, sargı bezleri, bir köşede ilaç olarak kullandıkları renkli sular, pamuk, küçük paslı bir makas... Cepheden geldiğinde yanında getirdiği tüfeği, fişekleri... Tüfeği görünce aklına neler gelmedi ki... Doğru yanına gitti, ürkek ve tereddüt dolu gözlerle bir müddet seyretti. Neden sonra eline aldı, evirip çevirip büyüyen gözlerle baktı, baktı. Etraf pek soğuktu ama bu demir parçası daha da… Hiç de alışık olmadığı bu çelik parçası; önce elini, sonra can evini, kalbini üşüttü, titretti. Kocasını, kendini, bütün ailesini, kollarında can veren abisi Hasan’ı… “Abi” derken ölümün soğuk yüzünü, bir şeylerden habersiz mışıl mışıl uyuyan ciğerparesini düşündü. Hep önüne, yere bakıyordu. Kan çanağı olmuş iri, ela gözleri yanlışlıkla Nazım’a, bakıma muhtaç analara kayar, fikrini değiştirir endişesiyle başını kaldırmıyordu.