İyilik de unutulmazmış...

“Bu arada, o çocuk, kendilerine yaptığım iyiliği unutmayıp her bayram gelir elim öperdi.”

 

Unutulmaz hatıramı anlatmaya bugün de devam ediyorum...

Adam cüzdandaki parasını söyleyince komiser muavini saydı. Söylenen miktar para çıktı. Komiser dedi ki ihtiyara:

-Beyefendi söylediğin doğru çıktı. Sen kendinden emin olmadığın için herkesten şüpheleniyorsun. Paranı alıp gidebilirsin.

Sonra bize döndü:

-Siz de gidebilirsiniz...

Karakoldan ayrıldıktan sonra bu defa çocuğun korkusunu gidermek adına birlikte evine gitmeye ve ailesine durumu anlatmaya niyetlendim.

Metruk bir evin önünde durduk. Çocuğa “baban evde midir?” deyince, “babam sizlere ömür, sadece annem var” cevabını aldım. Yine duygulandım... Derken kapıyı tıklattık. Karşımıza rengi solmuş elbiseler içinde vakur bir kadın çıktı. Çocuğun annesiydi...

Evden içeri girmeden durumu kendilerine anlatıp, çocuğunu tebrik ettiğimi bildirip ayrıldım oradan. Ama o hâlde bile yavrusunu kimsenin kuruşunda gözü olmayacak derecede asil bir çocuk olarak yetiştiren anneye hem çok takdir ettim hem çok acıdım.

O gece gözüme uyku girmedi. Bunlar galiba işsizdi. Ne yiyip ne içiyorlardı?

Ertesi gün, doğru vilayete gidip valiliğe dilekçe ile başvurdum. Dilekçem sanki mektuptu. Dönemin valilik makamından dilekçeme cevap olarak şifahi görüşme yapmak üzere çağrıldım. Yüz yüze konuştuğumda duygulu bir ortam oluştu. Benim kamu kurumunda çalışıyor olmam kendimle ilgili istekte bulanmayışım ve bir tesadüf sonucu öğrendiğim bir aileyle ilgili duyarlı bir vatandaş oluşumdan dolayı konunun araştırılmasına karar verilmişti. Yetkililer konuyu araştırdılar ve birkaç gün içerisinde anneyi Eskişehir Devlet Hastanesinde, hasta bakıcı olarak çalışmasını sağladılar. Hastanenin lojmanından da istifade etmesi temin edildi.

Gerçekten anne ve oğlu o gecekondu bile denilemeyecek kulübe gibi evden kurtulmuş, rahata kavuşmuşlardı...

Aradan yıllar geçmişti… Eskişehir’deki görevimde müdürlüğe kadar yükselip uzun yıllar DSİ’de hizmette bulundum. Bu arada, o çocuk, kendilerine yaptığım iyiliği unutmayıp her bayram gelir elim öperdi… Nice zaman sonra emekli oldum. Yıllar geçti ama o çocuk kocaman bir delikanlı olarak beni hiç unutmadı… Daha güzel olanı da okulunda başarılara başarılar ekledi… Memlekete dürüst mesleğine ve hastalarına o çocukluğundaki gibi saygıyla sevgiyle merhametle davranan bir hekim oldu… Ne diyeyim Allah herkesi iyilerle karşılaştırsın…