Allahü teâlâ, duâ edenleri sever...
İmâm-ı Şa’rânî hazretleri naklediyor:
Benim ilk hocam İmâm-ı Şenâvî hazretleridir.
Beni talebeliğe ilk kabul ettiğinde Ahmed Bedevî hazretlerinin kabrine gittik önce.
Bu zâta hitâben;
“Efendim, bu kişi, bizim sevdiklerimizdendir. Yüksek himmetinizle bunun da kalbini nurlandırınız” diye arz etti.
O an ses geldi kabirden.
Büyük velî ona cevâben;
“Peki, olur evlâdım” buyurmuştu.
O anda, ‘nûr’lu ellerini gördüm kabir üzerinde.
Uzatıp kuvvetle tuttu elimi. Eğildim ve hürmetle öptüm. O anda değişiklik hissettim kalbimde. Sanki kalp gözüm açılmıştı...
● ● ●
Bu zât bir gün de sevdiklerine;
“Ölüm acısı çok şiddetlidir” buyurdu.
“Nasıl efendim?” dediklerinde;
“Sanki bir diken dalını bir kişinin içine koymuşlar, kuvvetli bir kimse onu çekiyor. Kestiğini kesiyor, kalan kalıyor gibi olur” buyurdu.
● ● ●
Bir gün de sevdikleri; “Efendim, dertlerden kurtulamıyoruz, bize, ne tavsiye edersiniz?” diye sordular.
Buyurdu ki:
“Duâ eder, yalvarırsanız, hiç gam kalmaz. Duâ etmemek, kederlerin en büyüğüdür. Allahü teâlâ, duâ edenleri sever. Ayrıca dertleri, belâları, nîmet bilmelidir.”
