Ay ve Güneş misali

İki sevgili arkadaştılar.

Medine'ye yaklaştılar.

Benî Amir ve Benî Avf hurmalığı yanına geldiler.

Develerden indiler.

Oturup dinlendiler.

***

Müjde haberi Medine'ye erişti.

Halk sevinip ziyarete geldiler.

Resulullah Efendimiz ile Hazret-i Ebu Bekir'i "Ay" ve "Güneş" misali, görünüşleri birbirine çok benziyen iki nurlu ve sevimli kişi olarak gördüler.

İkisi de çok nurluydu.

Ve sevimli şahıslardı.

Ama hangisi Resulullah'tı?

Bunu bilemediler.

Sormaya da utandılar.

Hazret-i Ebu Bekir'e selam verip kendisine iltifat ettiler.

Saygı ve hürmet gösterdiler.

Hizmetinde bulundular.

Sormayı edepsizlik bildiler.

Hazret-i Ebu Bekir, o gelen Müslümanlarla söyleşiyor, konuşuyor ve nasihat ediyorken Resulullah Efendimiz, vakarla sessiz oturuyordu.

***

Derken güneş yükseldi.

Resul'ün üzerine geldi.

Hazret-i Ebu Bekir bunu gördü.

Ve derhal kalktı.

Gömleğini çıkardı.

Ve iki eliyle tuttu.

Efendimize gölgelik etti.

O zaman Resulullah'ın kim olduğunu bildiler. "Menâkıb-ı çihâr yâr-i güzîn" kitabından alınmıştır.