Bir kıza âşıktı

Gençliğinde İmâm-ı Rabbânî hazretlerini sever, sohbetine katılır; ama sohbetten çıkınca âşık olduğu bir “kıza” giderdi hemen.

Bu, bir gün yine sohbete gelmişti.

İmâm-ı Rabbânî, ona şefkatle bakıp “Evlâdım! Niçin namaz kılmıyor ve niçin günahtan sakınmıyorsun?”  buyurdu.

Bedîüddîn cevâben;

“Ben böyle sözleri çok dinledim. Bana öğüt nasîhat tesir etmiyor. Husûsî bir teveccüh buyurursanız belki o zaman düzelirim” dedi.

Büyük velî;

“Öyleyse yarın bu niyetle gel” buyurdu.

Bedîüddîn;

“Peki efendim” deyip ayrıldı. Ertesi sabah tam sohbete gidecekti ki, o sevdiği “kız” misâfirliğe geldi onlara.

O gelince iş değişti.

Ve o kızdan ayrılıp, gidemedi sohbete. Üç gün sona gitti!

Büyük İmâm sordu: “Niçin gelmedin Bedîüddîn? Üç gün önce ikimiz ne sözleşmiştik?”

Büktü boynunu...

İmâm-ı Rabbânî;

“Mâdem geldin, abdest al, iki rekât namaz kıl, sonra bana gel” buyurdu.

Buyurdukları gibi yaptı...

Büyük velî, onu husûsî odasına alıp bir “teveccüh” etti.

İşte o anda iş bitti.

Bu mânevî tesirle bayılıp düştü! Kendine geldiğinde yokladı kalbini.

O “kızın sevgisi” kalmamıştı.