Eşkıyâ reisiydi

Fudayl bin İyâd hazretleri, gençliğinde eşkıyâlık yapardı. Bir gün adamları, büyük bir kervanın geleceğini haber aldılar. Kervandaki birinin çok malı vardı. Pek çok da altını. Onları farkedince; "Eyvâh, mallar gitti, bâri altınları kurtarayım" diye düşünüp, indi deveden. Onları saklayacak bir yer ararken ilerde bir çadır görüp içeri girdi. Baktı, bir genç namaz kılıyor. Oturup bekledi. Namazı bitince; "Delikanlı, eşkıyâlar bizi soyacak, şu altınları sana emânet bırakıp, sonra alsam olur mu?" diye sordu. Genç adam; "Tabii olur" dedi. Sonra bir yeri gösterip; "Onları şuraya koy" deyip, namazına devam etti. Adam altınları oraya koyup çadırdan ayrıldı. Kafileye döndü. Bir de ne görsün. Kimin nesi varsa gasbediyorlar. İçinden; "Altınlarım emniyette" diye seviniyordu. Soygun işi bitti. Eşkıyalar gitti. O da altınlarını almak için gidip çadıra girdiğinde şaşıp kaldı. Zîrâ eşkıyâlar, gasbettikleri malları o gence arzediyorlardı. Meğer genç adam hepsinin reisiymiş. Hazret-i Fudayl, adamı kapıda görünce; "Gel, altınlarını al!" diye seslendi. Adam gidip aldı, fakat bu olanlardan hiç birşey anlamadı. Eşkıyâlar o gence; "Sen ne yaptın ey Fudayl, biz topladık, sen dağıtıyorsun" dediler. Fudayl başını eğdi. Sonra onlara bakıp; "O bana hüsnü zan etti. Onun hüsnü zannını boşa çıkarmam uygun olmazdı. Benim de Rabbime hüsnü zannım var. O da benim bu zannımı boşa çıkarmaz ve beni bu pis işlerden kurtarır" dedi. > www.gonulsultanlari.com Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com