"Habîbi habîbe kavuşturun!"
1 Kasım 2013 01:00
Bir bedevî (çöl adamı), kızıl bir deve üzerinde, Hazret-i Alî'nin (kerremallahü vecheh) huzuruna gelip, deveden indi ve selam verip şöyle sordu:
-Yâ Emîr-el mü'minîn! Çabuk bana Ebû Bekr'den haber ver! O Cennette midir?
Hazret-i Alî bu sualden dolayı çok üzülüp, buyurdu ki:
-Ey bedevî! Keşke, anan seni doğurmamış olaydı. Resûlullah (sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem) hazretlerinin hayâtında ve vefâtlarından sonra, bu sözü hiç kimse söylemedi. Muhâcirîn ve Ensâr arasında, şüphe yoktur ki, Hazret-i Ebû Bekr-i Sıddîk, Resûl-i ekremin hayâtında vezîri idi. Vefâtından sonra halîfesi idi. Ondan sonra her kimin i'tikâdı bunun üzerine olmaz ise, o dalâlettedir... Resûlullah, Ebû Bekr'i babası yerinde tutardı. O, Cennet ehlini tıpkı, gökyüzündeki bir yıldızın, yeryüzünün ehlini aydınlattığı gibi aydınlatır. Bir köşkten bir köşke, bir kasırdan bir kasıra gider. Cennette hiçbir kasır ve bir saray, bir oda, bir bahçe, bostân yoktur ki, illâ hazret-i Ebû Bekr'in nûrundan aydınlanmasın... Cennet ehli köşklerden başlarını çıkarıp, derler ki: "Yâ Rıdvân! Bu nûr nedir?" Rıdvân der ki: "Bu Ebû Bekr'in yüzünün nûrudur ki, kasırdan kasıra ve odadan odaya gider."
Bedevî sessizce dinlerken, Hazreti Alî, sözüne şöyle devâm etti:
-Ey bedevî! Ebû Bekr-i Sıddîk hazretleri, vefâtı ânında bana dedi ki: "Benim cânım, benim gözümün nûru ve benim dostum ve benim azîzim. Vefâtım yaklaştı. Ömrümün sonuna geldim. Beni o, Resûlullah (sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem) hazretlerini yıkadığın mübârek ellerin ile yıka. Kefene sar ve tabut üzerine koy. Cenâzemi Resûlullah hazretlerinin Ravda-i mukaddeselerinin kapısına koy ve; 'Yâ Resûlallah! Ebû Bekr kapıdadır. İçeri girmek için izin ister' diye seslen. Eğer kilit anahtarsız açılırsa, beni Seyyid-i âlemin mübârek yanına defnedin. Eğer kilit açılmaz ise, beni Bakî Kabristanı'na götürüp, garipler kabristanına defnedin..."
Ey bedevî! O halîfe-i Resûlullah olan Ebû Bekr-i Sıddîk dünyâdan göçtü. Vasiyetini yerine getirip, techîz eyledim. Ravda-i mukaddesenin kapısına götürüp izin istedim. O anda kilit kendiliğinden açılıp, bir ses işittim:
-Habîbi, habîbe kavuşturun. Habîbini çok özlemiştir!