Evlenmek için tek şartım var

Ayşe Hanım Gülçehre'yi karşısına almış ve taşın ne manaya geldiğini, Yusuf'tan dinlediklerini anlatmıştı. Gülçehre, garip, aşk ateşiyle yaralı, sevdalı gönlünün, Yusuf'un taşı hatırlamasına, üzüldü mü, sevindi mi bilemedi. Ayşe Hanıma bir cevap veremedi. Ayşe Hanım, Gülçehre'yi seyrediyor, içinde bulunduğu hali çözmeğe çalışıyordu. Kadın gönlü, anne kalbi, Gülçehre'nin Yusuf'u ölesiye sevdiğini, ama, gönderilen beyaz taşa çok kırıldığını anlamıştı. Billurdan bir gönül kırılmış, bin bir parçaya ayrılmıştı. Parçaları tekrar bir araya getirmek imkansız gibiydi. Belki sevda, bu kırılan gönlü tamir edebilirdi. Sevda, nelere kadir değildi ki... Yalnızca, Yusuf, tamir edebilirdi, bu kırılan gönlü, sevdasıyla. Yalnızca sevda, kırgınlıkları unutturabilirdi. Ayşe Hanım, dayanamadı, Gülçehre'yı kucakladı, göğsüne bastırdı, kendi öz kızını severcesine: -Te benim, güzel kızım, de hele, dedi. He diyor musun? Şu Ayşe kadını anan bilip sevindiriyer misin? Yusuf'um ile bir yastaa baş koyuyor musun? Yusuf'umun mürüvvetini görcek miyim? Gülçehre, Ayşe Hanımın elini öptü, yanakları al al olmuş bir halde konuştu: -Size anam diyebilmek benim için en büyük şeref. Yusuf'a çok kırıldım. Beni ölümden kurtarmasına rağmen gönül kırıklığım geçmedi. Aslında ona evet demeden, bir ömür boyu onun sevgisiyle yaşamayı, hiç evlenmemeyi düşünüyordum. Ancak, Yusuf'un güleşi bıraktığını işittim. Büyüklerimden işittiğime göre, onun gibi bi pelvan dünyaya bi daha zor gelirmiş. Bu sebepten evlenmek için tek şartım var. Şart sözü Ayşe Hanımı tedirgin etti: -Güzel kızım, işi yokuşa sürmeseydin. Taşa bile bin bir zorlukla baktırdım. Yusuf'u bilirim. Şart falan dinnemez. Şart diyerek hem sana, hem de Yusuf'a yazık itme. Gülçehre başını eğdi: -Efendim. Şartım, kendim için değil. Sen de süledin, Yusuf, tek sevdalım güleştir demiş. Ama güleşi bıraktı. Onun gibi birisinin güleşi bırakmağa hakkı yoktur. Evlenmek için tek, şartım, Yusuf'un Kırkpınar'da başpehlivan birincisi olmasıdır. Onunla ancak, başpelvan olduktan soora evlenirim. Onu beklicem. Yusuf'tan başkasıyla aynı yastığa baş koymam. Yusuf, başpelvan olduktan sonra ister beni alsın, isterse almasın hiç önemli değil. Yusuf'a sevgim, benimle birlikte mezara gitcektir. Gülçehre, utanarak, büyük bir zorlukla söylediği son sözlerinden sonra, kendini daha fazla tutamadı. İçini çeke çeke ağlamağa başladı. Odadan kaçtı. *** -Hayır anam olmaz. Olmaz diyerim. Katiyen olmaz. Birisinin istemesiyle güleşe nasıl başlarım? Ayşe Hanım, büyük bir endişe içinde, Gülçehre'nin sözlerini Yusuf'a anlatmış ve korktuğu başına gelmişti. Yusuf, çok kızmıştı. Sinirinden yerinde duramıyordu. Biraz olsun sakinleştirmek istedi: -Te be oğlum, bunu isteyen herhangi birisi değil ki? Sevdalın, Gülçehre. Hem de kötü bi şey istemiyor. Güleşe başlamanı, Kırkpınar'da başpelvan olmanı istiyor. -Olmaz bre anam. Bana şart koşamaz. Hem de bi kad.. Yusuf, tam, "kadın" diyeceği sırada, anasının da kadın olduğu aklına geldi ve sözünü tamamlayamadı. Fakat, anası Ayşe Hanım, ne demek istediğini anladı ve Yusuf'un kafasına eline geçen yastığı fırlattı: -Süle süle. Lafını yarım bırakma. Hiç bi kadın bana şart koşamaz de. Şartı, ancak siz erkekler koşarsınız değil mi? Sizin her türlü yükünüzü çekcez. Ama hiç bi şey istemicez. Kadınnar sizin köleniz. Söz hakkı yok üle mi. Devamı var