Koca Yusuf

Tosun Bey, adamlarını kontrolde zorlanıyordu. Sert bir taarruzla ilk iki tabyayı, siperi ele geçirdiler. İki saat sonra, atlarına binip döntnala köye hücum ettiler. Çetecilerin sıkı yaylım ateşine aldırmadan dövüşe dövüşe köye daldılar, her evi teker teker zapdetmeye başladılar. Yusuf ve yanındaki iki kişi, Nikofski'nin peşindeydi. Sonunda, Nikofski'nin saklandığı evi buldular. Nikofski ve yanındakiler sıkı karşı koyuyorlardı. Adamlarının teker teker ölmesine rağmen cani Nikofski, karşı koymağa devam ediyordu. Yusuf, daha fazla beklemeğe dayanamadı. Evin arka tarafına dolandı. Küçük camdan bütün gücüyle abandı ve gülle gibi Nikofsk'nin bulunduğu odaya düştü. Düşmesiyle beraber ayağa fırladı ve martini tüfeğini Nikofski'nin şakağına dayadı. Nikofski, paniklemişti, ölüm, martin namlusu şeklinde kapısını çalmıştı: Gözleri dehşetten fırlamış halde Yusuf'a yalvardı: -Ne olir Yusif kiyma bana. Yusuf, kararlıydı, parmağı tetik üzerinde geziyordu: -Sen masum insannara acıdın mı? -Beni öldürme Yusif! Yusuf, kararlıydı, Nikofski'nin yalvarmalarından hiç etkilenmiyordu. O yalvardıkça, gözlerinin önüne acımasızca katledilen, kafaları kazığa geçirilen Otlukköylü Türkler aklına geliyordu silahını doğrulttu: -Cehennem seni bekliyeri Nikofski! -Dur Yusuf! Yusuf, sese döndü, gelen Tosun Bey'di. -Ama Tosun Bey! Bu cani! Acımasızca masumları katletti, bırak öldüreyin! -Olmaz Yusuf! Bundan sonrası adaletin işi! Yusuf, avı elinden alınan bir kaplan gibiydi. Bir türlü kabullenmek istemiyordu: -Ama beyim! Neden! Neden! O, kimseye acımadı... Tosun Bey'de hayat işareti gören Nikofski, onun ayaklarına kapandı: -Ne olir beyim. Öldürmeyin beni. Yusife birakmayin. Erşeyi annatcam. ¥ DEVAMI YARIN