Yeni terör, eski kafa

Kendini “feda edecek” bir insan bulduğunda her şeyin yapılabileceğini, her yere saldırılabileceğini gösterdiler. Terör, cana kıyma noktasında ne kadar “yenilikçi” olduğunu gösterdi. İnsanın beline bomba sarmak, bomba bulunamazsa eline otomatik silah verip sivillerin arasına salmak, o da olmazsa bir TIR’ın şoför mahalline oturtup kalabalığın üzerine sürmek… Metotlar değişiyor ancak kendini “feda etmeye” hazır bir insan, değişen metotların merkezinde yer alıyor.

Kontrolleri sıklaştırıp teröristin patlayıcıya ulaşmasını engelleyebilirsiniz. Güvenlik tedbirlerini artırıp ülkeye silah girişini azaltabilirsiniz. TIR kullanacak veya kiralayacak kişileri güvenlik soruşturmasından geçirip, TIR’ların terör saldırısı için kullanılmasını engelleyebilirsiniz. Ama kendini “feda edecek” insan var olduğu sürece terörü engelleyemezsiniz! Ve kendini “feda edecek” insan sayısını daha fazla insan öldürerek, daha fazla insana potansiyel suçlu muamelesi yaparak, etnik ve dinî ayrımcılığı artırarak, mültecilere kapıları kapayarak azaltamazsınız. Aksine bütün bu “önlemler” orta ve uzun vadede daha fazla haksızlığa uğramış, ayrımcılığa maruz kalmış, ötelenmiş, itilmiş ve yaşadığı topluma, parçası olduğu insanlığa yabancılaşmış bireyler doğuracaktır. Ve maalesef bu bireyler, bir noktada radikalleşerek kendilerini “feda edecek”lerdir.

Apaçık ortada olan bu gerçekliği dünya anlamak istemiyor. Egemenler kendi iktidarları için dünyayı daha yaşanmaz bir hâle getirdikçe, sokaklar masum insanların mezarı oluyor. Suriye’deiç savaş sürdükçe, Irak’tacan pazarı devam ettikçe, Avrupa’nın metropollerinde göçmen banliyöleri oluştukça, Amerika’dapolis siyahileri öldürdükçe, Ege’de mülteciler can verdikçe ve dünya egemenleri bu durumdan iktidar, güç ve zenginlikdevşirdikçe, yeni masumlar ölüyor. Kendini “feda etmeye” hazır makineleşmiş teröristler dünyadaki zulümlerin sorumlularını cezalandırdıklarını zannederek, diğer masumları öldürüyor. İstanbul’da, Brüksel’de, Paris’te, Londra’da ve New York’ta terörün zulmü kol geziyor.

Bu döngünün adına küresel terör deniyor. Akademisyenler, stratejistler, uzmanlar ve politikacılar bu döngüye afili isimler bulmak konusunda maşallah çok mahir! Ne var ki; afili ve janjanlı bir isimlendirme yapılıp, mesele iyi bir şekilde analiz edilince küresel terörün kaynakları kesilmiyor ve kökü kazınmıyor! Küresel terörle mücadele etmesi gereken kafa kendini yenilemiyor. En iyi ihtimalle sadece küresel terörün yeni araçlarını ortadan kaldırmaya çalışıyor. Değerleri ve idealleri bir kenara bırakalım, bu eskimiş kafa kendi çıkarı için bile daha adil bir dünya kurması gerektiğini anlamıyor. Bu kafa sadece ve sadece çıkarını artırmaya, kasasını doldurmaya, kesesini şişirmeye bakıyor. Saplandığı hamakat bataklığının farkında bile değil. Paris sokaklarını PYD’nin afişleri ile süslemeyi, Brüksel’in göbeğine PKK’nın propaganda çadırını kurdurmayı, Amerikan askerlerinin üniformalarına YPG arması takmasını, DAEŞ’le mücadelenin etkin bir yöntemi zannediyor. Bir taşla iki kuş vurma telaşıyla, Türkiye’yi Suriye’de köşeye sıkıştırmak için terör örgütünü çok iyi bir araç zannediyor.

Ve Nice’de insanlar ölüyor. İstanbul’da, Bağdat’ta, Medine’de ölen masumların cansız bedenlerinin yanına, Nice’de ölenlerin cesetleri seriliyor...