Anne sütü gibi...

Herkes her şeyi her şekilde sevebilir, derken; sevmenin en masumu, sanki bir anne sütü gibi damladı zihnime: O damla; benden beni istemiyordu, kendini bana veriyordu... O damla; bana kendini yüklemiyordu, bende ben oluyordu... O damla; bana karıştığında artık hiçbir yerimde yoktu ama her şeyimde vardı... Anne sütü anne değildi, yemek değildi, içecek değildi; bir sade ben'di... Ve her damlada o eksilmiyordu, her yudumda ben çoğalıyordum! * Kudret parmağı, diline hayat akıtmak için, annenin göğsünü seçmiş; ama sen bunu bilemezsin!.. Ve, hayat sevgidir; ..sevgiyle başlamıştır, sevgiyle sürmeli, sevgiyle bitmelidir. Bildim ki; işte, büyüklerin sevgisi, buna benziyor! Anladım ki, sevgi; v e r i l i y o r! Bildim ki; verilen sevgi, başka sevgilere benzemiyor... Anladım ki sevgi "kendi göğsünden" veriliyor ve hem de damla damla, hem de sevmeyi bilmeyen, emmeyi bilmeyen, yaşamayı dahi bilmeyen damaklara, dillere. Ve hem de yarın dişleri çıktığında seni de ısırabileceği ihtimalini hiç hatıra getirmeden. Sevmek, işte budur! Sevmenin tarifi belki de aşkın tarifi olmamalı artık; çünkü aşk, maşuka kavuşmak tutkusudur... Sevenin adresi; ne yârdır, ne yürektir, anladım... Sevmek, vermektir! Vermektir sevmek, ama anne sütü gibi... Yani verilende yok olabilmek ve verileni var edebilmek için vermek... Ve hatta anne bile; sevginin adı olan kendi sütünün kabı, kâsesi olduğu için daha bir kıymetlidir! * Büyüdüm... Büyümek, büyükleri görmekti benim için. Büyüklerin ahvâlini gördükçe anladım ki; beni her kim anne sütü gibi sevmişse... Yahut ben her kimi anne sütü gibi sevebilmişsem, geçen bunca yılların ardında, o kalmış! İşte bundandır seni sevişimin benzemeyişi diğer âşıklara. Bir damla anne sütünü hatırla, ki seni "nasıl" sevdiğimi anla!