"Muayede" başlasın!

Geçmişimizden seçilmiş anekdotlar geleceğimize ışık tutan el lambaları gibidir. Anlatmaya ve dinlemeye değen bu minik hikâyeleri severim. Bakın, Ayşe Osmanoğlu, babası Sultan Abdülhamid Hân dönemine ait bir hatırasını şöyle anlatıyor: ..... "31 Mart 1901, Kurban Bayramı... Dolmabahçe Sarayı'na gitmiş, bayramlaşmayı seyretmek için locaya yerleşmiş, seyre dalmıştık. Aniden şiddetli bir yer sarsıntısı başladı... Saray yıkılıyor zannıyla korkup titremeye başladım. Hepimiz yerlerimize mıhlanmış gibi kalıp; 'Allah! Allah!' diye bağırmaya başladık... Bu sırada, ortadaki büyük avizenin orta kısmı şiddetli bir gürültü ile yere düştü. Gürültünün şiddetinden birbirimize sarılıyor, aramızda bayılanlar oluyordu. Bu sırada aşağıdan, müezzin Arap Abdullah'ın gür ve tesirli sesiyle okumaya başladığı ezan kulaklarımıza aksetti. Cenab-ı Hakk'a dua edip sığındık. O zaman; 'Aman, Efendimize bir şey oldu mu?' diye pencerelere koştuk. Salon karmakarışık olmuştu. Hiç kimse yerinde yoktu. Babam, yalnız başına, tahtının önünde kılıcına dayanmış, ayakta duruyor, Ezan-ı Muhammedî'yi dinliyordu. Yavaş yavaş herkese sükûnet geldi. Babam metanetle tahtına oturdu. -Muâyede (yani, bayramlaşma) başlasın! Emrini verdi. Avizenin düşen parçasının 700 kilo olduğunu söylediler. Allah'a şükür, bundan başka zayiat olmadığı gibi, kimsenin burnu bile kanamadı..." * 111 yıl sonra... Bugün Kurban Bayramı'nın son günü, yarınsa 29 Ekim... Dün yaşananlara benzer sıkıntılar yarın da yaşanabilir... Ayakların altındaki toprak sarsılabilir, başların üzerindeki avizeler, kubbeler, çatılar yıkılabilir. Fakat... Fakat insana, "önce insan" lazımdır! Öyleyse... Yalnız başına, kılıcına dayanmış halde ve tahtının önünde durup, insanların sakinleşmesini bekleyen Abdülhamid Han'ın sesini ve aslında ne demek istediğini tekrar duyalım mı? Bayramlaşma başlasın!