Şehitler Abidesi

Velimeşe; kendi şehitlerini unutmayıp, unutturmayacağını ispat etti. Açılışı yapılan Şehitler Abidesi her yönüyle örnektir. Başkan Rasim Yüksel'i ve bu anlamlı işin takipçisi Zeki Güler'i gönülden kutluyorum... Anıta konmuş plakalarda adı yazan bu mezarsız 50 can, vatana feda olunabileceğini göstermiştir. Onlara ve sayısız şehitlere binlerce dualar olsun.
*
Velimeşeli Sıdıka Anne o dönem kadınlarına örnektir, tanıyın istedim: Kocası Davut'la kardeşi Mehmet'i Balkan Harbi'ne gönderip İsmail'ini büyütmüş. Bu tek evlat ise yaşları sıfır ile dokuz arasında dört çocuk bırakıp, otuzunu görmeden ölmüş. Babam bunların ikincisidir ve annesinin babası İdris de Çanakkale'de kalanlardandır.
18 sene savaşmış bir gazi olan uzak amcası Osman'ın hatıralarını dinleyerek büyümüş babam. Hocası ve kayınpederi olan Hüseyin dedem ise Doğu cephesinden sekiz yılda dönebilenlerdenmiş.
Askerdeki Hasan Dayımın tabutta döndüğü zamanı ise ben de hatırlıyorum.
*
Şehitlerimizi anlamaya çalışıyoruz yıllardır: Üç kıtadan İstanbul'a doğru, sanki domino taşları gibi ardı ardına devrilen askerler öyle savaş yorgunuydular ki, çoğu artık "dinlenmek için" ölümü özler olmuştu... Her şehidin yapayalnız bir beden olarak toprağa uzanmasından daha önemli olansa şuydu: Sıkılan her kurşun, "imana" saplanıyordu! Kapanan her gözle, tükenen her solukla, duran her yürekle "bir inanç daha" kayboluyordu...
Bir asır geçti, yeni doğruluyoruz!
*
Biz, ölenlerden ziyade kalanları anlamaya çalışmalıydık; onların bizi anlamayacaklarını bilerek... Onlar, bizleri anlayamazlar; çünkü bir "çağdaşlık travması" içindeyiz. Okumayan, yazmayan, öğrenmeyen, düşünmeyen, çalışmayan, üretmeyen, üremeyen; sadece yiyen, harcayan, eğlenen kör bir güruha döndük! Şu acınacak halimiz; ihanetlerin ve savaşların, ölüm kılığına girerek, bir siyah anafor gibi, kendi sülale ve ülkesindeki hemen herkesi emip yuttuğu bir dünyada, yapayalnız kalmış o zamanki çocukların halinden bile vahim değil mi?