Helal olsun!

Bir takım düşünün... En usta ayağı (Fernandes) yok... Onun yokluğunda gözlerin üzerinde olduğu diğer isim (Oğuzhan) yok... Bu işin özeti şu... Topa basacak, topu yönlendirecek ve de gol yollarında ileride pas bekleyen Almeida'yı doyuracak isim yok... İşte Beşiktaş Ankara'da, eldekilerle kurulan bir on birle sahaya çıkıp mücadele verdi... Verdi ama tadı, tuzu olmayan bir yemek gibi, kimsenin iştahını kabartmadı... Zaten, zeminin buzlu olması, havanın insanın iliklerine kadar buz gibi işlediği bir ortamda, kimseden müthiş bir futbol beklediğimiz yoktu... Ama Beşiktaş'ın bu kadar dağınık olmaya da hakkı var mıydı? İbrahim Toraman'ın çırpındığı ilk 45 dakikada, sahada kaybolan siyah-beyazlıların sayısı daha çoktu... Holosko, anne-baba sözü dinlemeyen yaramaz bir çocuk gibi, ne yaptığını bilmez; oraya buraya kafasına göre giden; arkasında oynama şanssızlığındaki Hilbert'e hiç yardım etmeyen futbol anlayışıyla, Samet Aybaba'nın tembihlerine göre değil, kafasına göre takıldı sanki... Necip, kendisine çok iş düşen bir günde, sadece ofansif yönünü sahaya yansıtırken, o rakibi hapseden markaj anlayışından uzaktı... 19. dakikada Kulusic'in attığı goldeki Beşiktaş defansının gafleti, asla bir büyük takımın yapacağı bir hata değildi... Siyah-beyazlı takımın hiç gol beklemediği dakikada Olcay'ın vuruşunda, Aykut'a çarpan topun, beraberliği getirmesi sadece bir şans eseriydi... İlk yarıda herkesi uyutan futbolun yerine, ikinci yarı müthiş bir çekişme içinde geçti... Almeida'nın akıl almaz kaçırdığı gol fırsatlarına, G.Birliği'nde Hurşut da, aynı şekilde cevap verdi... Belki 5-5 bitmesi gereken, bir karşılaşma 1-1 sona ererken, bu hava şartlarında heyecanlı bir karşılaşmaya imza atanları kutlamak boynumuzun borcu oldu... Ama Olcay, Veli, Mc Gregor ve İbrahim Toraman'ı ayrı kefeye koyarak tabii...