Oğlunun sesini çok özlemişti...

Müberra Hanım içini çekti: - Tahmin etmiştim. Demekle yetindi. Arif Sıtkı Bey ise düşünceliydi. Hizmetçi kıza Nermin'i çağırmasını söyledi. Az sonra suratı asık, öfkeyle soluyan kadın içeri girdi: - Nermin, Hatice işten ayrılıyor. - Aman çok sevindim, dedikoducu şey. Bilip bilmeden konuşuyor, ortalık karıştırıyor. Kalkıp o sokak süprüntüsünün evine gittiği zaman kovmalıydık onu esas. Arif Bey yutkundu: - Oraya gitmesini ben istedim onun. O ayrı mesele. Bankadan bir miktar para çekelim ve eline verelim Hatice'nin. Bunca yıllık emeği var. Nermin sinirlenmişti: - Neden para veriyoruz? Ne gerek var? Maaşını almadı mı? Arif Sıtkı Bey hayretle baktı kızına: - Ne diyorsun sen yahu? Yürü gidiyoruz bankaya. Sana emaneten verdik parayı. Üstüne oturup sahip çık diye değil. Hem oturup adilce paylaştırmak lazım o paraları. Ömer'in de hakkı var onda. Nermin korkuyla açtı gözlerini. Sanki etinden et kopuyormuş gibi bağırdı: - Ömer'e mi? İnanmıyorum size, o kenar mahalle dilberine yedireceksin benim çocuğumun hakkını demek ki! Asla izin vermem buna, asla izin vermem... Kapıyı hızla çarparak çıktı salondan. Arif Sıtkı Bey büyük bir şaşkınlıkla karısına baktı. Müberra Hanım sakin görünüyordu. Usulca mırıldandı: - Ben bundan korkmuştum işte. Kızımı tanıyorum ben! Arif Sıtkı Bey başını iki yana salladı: - Yok, öyle şey olmaz, ben formalite olarak her şeyi onun üzerine yaptım. Bu ne demek oluyor böyle? Tövbe, tövbe... Bu sırada telefon çaldı. Arif Sıtkı Bey ceviz büfenin üzerindeki eski model telefona yürüyüp ahizeyi kaldırdı: - Alo? - Baba! Babacığım, ben Ömer... Yaşlı adam tıkandı bir an. Çok özlemişti oğlunun sesini. Gözleri aniden doluverdi. Sesi titredi, sanki güçlükle konuşuyordu: - Ömer, oğlum! - Babam, canım babam, benim bir oğlum oldu babacığım. Bir oğlum oldu... Arif Bey âdeta inledi. Gözlerinden sicim gibi akıyordu yaşlar artık. Karısına döndü: - Ömer'in oğlu olmuş Müberra, büyükbaba oldum ben! DEVAMI YARIN