Yaz aşkları

Haziran ayının bastıran sıcağıyla birlikte kalpler de yanmaya başladı sanıyorum. Bilinen klişedir yaz aşkları. Hiçbir zaman anlayamamışımdır gerçi mevsime endeksli sevdayı ama böyle bir gerçek var sonuçta. Herhalde yazlığa gidenlerin başına geliyor. Beklenmedik bir anda karşınıza çıkan beklenmedik bir görüntü yüreğinizi ağzınıza getiriveriyor. Onunla da olmuyor, onsuz da misali, aşk bir dert insanoğlunun başına. Hayatı yaşanası kılan bir itici güç. Fakat bedeli ağır, çok ağır. İnsan her şeyin başındayken şöyle bir düşünüyor. 'Önümde bir adım var. Atarsam geriye dönmek imkansız. Vazgeçip kaçarsam ne yaşayacağımı hiç bilemeyeceğim.' İşte size en temizinden bir kısır döngü! Gitmek mi zor, kalmak mı? Hani hep başlangıçtaki hoşlukları yaşayacağınızı bilseniz tereddüt etmeyeceksiniz. Ama hiç öyle olmaz ki! Bir süre sonra kavgalar, sürtüşmeler, itiş kakışlar başlar. Ondan sonra da al başına belayı! Atsan atılmaz, satsan satılmaz. İşin içine aileler girer, toplum baskısı girer. Giderek sanki mecburmuşsunuz gibi birlikte olmaya başlarsınız. Sıkıntı! Ama diğer taraftan aşksız yaşamak, ot gibi yaşamakla eşanlamlı sanki. Hep aynı alışkanlıklar, rutin hareketler. Sıkıntı yok ama kalp çarpıntısına bağlı sevinmeler de yok. Yokluğun garantisi altında uyuklamak mı iyi yoksa varlığın getirdiği riskleri göze almak mı; orası size kalmış. Şimdi birçok romantik okurum beni hafif duygusuz olmakla suçlayacak, biliyorum. Belki doğrudur da! Ama üşeniyorum işte kendi adıma ne yapayım? Eskiyor gönlüm gibi geliyor. Un elenmiş, elek asılmış gibi geliyor. Bunlar benim kişisel tasarruflarım, siz üzerinize alınmayın sakın. Aslına bakarsanız en güzeli aşkı kabul edip ona uyum sağlamak. Karşılıklı saygıyı kaybetmemeye gayret ederseniz belki de ilk başaran siz olursunuz kimbilir? Yaz geldi. Hem de nasıl... Ben sıcaklardan şikayetçiyim. Umarım sizin mutluluktan başınızı kaldırıp sıcağı fark etmeye vaktiniz olmaz.