Çocuklar ölmesin!

Ben insanım. Üç çocuk yetiştiren bir babayım. Ekranıma bir resim düştü. İsrail uçaklarının attığı bombalarla ölen bir kız çocuğunun resmi. Hiçbir kültür ve medeniyet çerçevesine sığdıramadığım bir tablo idi gördüğüm. İçim parçalandı, duygulandım. Hemen kendi çocuklarım geldi aklıma. Ya bu çocuklar yerine kendi çocuklarım olsaydı. İçim acıyla kaplandı. Çünkü daha önceden iki çocuğum ölmüştü. Bu acıyı yaşadım. Nasıl bir duygu olduğunu bilirim. Bir yumruk düğümlenir ki boğazınıza atamazsınız, Bir kor düşer ki sinenize, söndüremezsiniz.. Yıllarca yanar durursunuz. Yaşayan bilir. Hepimiz insanız. İnsan evladıyız. Hepimiz Adem aleyhisselamın çocuklarıyız. Hepimiz Nuh aleyhisselamın soyundanız. Hangi renkten, hangi dinden, hangi ırktan olursa olsun, çocuklar masumdur. Çocuklar günahsız... Onlar ağlarlar, ağladıklarının bilincinde olmazlar. Gülerler, güldüklerinin bilincinde olmazlar. Ölürler, niçin öldüklerinin bilincinde olmazlar. Size sesleniyorum ey okuyucularım! Size sesleniyorum, ey Türkiye insanı! Size sesleniyorum ey dünya insanı! Size sesleniyorum ey İsrail oğulları! Bu yerde yatan, sizin çocuğunuz olsaydı! Ağlamaz mıydınız? Üzülmez miydiniz? Yanmaz mıydınız? Eğer içinizde birazcık insanlık duygusu varsa, bir bakın. Ey acımasızca öldüren, silah tutan, bomba, kurşun yağdıran ellerin sahipleri, eserlerinize bir bakın! Sizin de çocuğunuz vardır, kardeşiniz vardır, eşiniz vardır. Orada yatan, farz edin ki sizin yavrunuz. Çocuğunuzu her okşadığınızda, lütfen o yerde yatan masum çocuğu, ellerinizin öldürdüğünü bir düşünün. Öldürdüğünüz, hiçbir şeyin bilincinde olmayan, bir insan yavrusu. Tıpkı senin gibi, benim gibi, herkes gibi insan oğlu insanın evladı. Ve ne olur çocuklara dokunmayın! Çünkü çocukları öldürmenin hiçbir haklı sebebi olamaz. Masum insanları öldürerek insanlık tarihinde yer bulamazsınız. Onlar hayatın renkleri, çiçekleri, ışıltıları. Onları soldurmayın!. Karartmayın! Yoksa, tarih size öyle bir kara leke koyar ki, bir daha o karanlıktan kurtulamazsınız. * Savaşın bir yüzü kan, diğeri acı, çile... Düşen bütün bombalar, yüreğimde patlıyor. Eşimden haber var mı, annem babam nerede? Kalanların feryadı, yüreğime iniyor. Parçalanmış cesetler anne, baba, çocuklar, Evsiz kalan insanlar, çöpte ekmek ararlar. Bizden miras kalacak, şu harabe dünyada, Ya doğacak bebekler, aceb onlar naparlar? Orda mahzun yatıyor, bir küçücük çocuk var.. Minik minik elleri, parçalanıp solmuşlar. Duyun beni insanlar! duyun ey savaşanlar! Bu savaş kime yarar, kalmazsa yaşayanlar! Durdurun şu savaşı, giden geri gelmiyor, Patlamasın bombalar, beni deli ediyor.