"İşim olmadan yaşayamam!.."
“İşini ve çalışmayı o kadar seviyordu ki, yarın emekli olacağını söylediklerinde şoke oldu!..”
Yıllar su gibi akıp gitmişti. İş yerinde bir gün kendisine denildi ki: “Refik Bey bugün bu iş yerinde son çalışma gününüz. Resen yaş haddinden 65 yaşından dolayı emekli ediliyorsunuz!”
Refik Bey nakavt olmuş boksörler gibi donup kalır. Dili tutulur birkaç kem küm eder “bu kadar oldu mu?” falan der ama farklı bir cevap alamaz. İçtiği kahve midesine inmiştir.
Kırk yıldır herkesten önce geldiği daireye “yarın gelme” denilmektedir. Bundan daha acı ne olabilir?
Refik Bey hiç beklemediği bir günde emekli olmuştur ama duramaz yine de daireye gelip gitmeye devam eder. Arkadaşları da bir iki gün alışır diye idare ederler. Lakin bu gelip gitmeler bitmeyince Refik Beyin masasını kaldırırlar. Her zaman olduğu gibi bir gün yine sabahleyin Refik Bey işe gelir gibi daireye gelir masanın yerinde olmadığını olduğunu görünce şok geçirir. Yıllarca kendisine çay getiren personeli çağırır. Masasını sorar.
-Beyefendi siz emekli oldunuz. Efendim gidin emekliliğin tadını çıkarın. Herkese emekli olmak nasip olmaz. Keşke biz de sizin gibi emekli olabilsek...
Bu sözlerle Refik Beye moral vermeye çalışır. Refik Bey yıkılmıştır... Kendisini sırtından hançerlenmiş gibi hissetmektir. Dairenin kapısından çıkarken bitmiş, çökmüş hâldedir. Âdeta yılların yorgunluğu omuzlarına binmiş, taşınması zor bir yük olmuştur. Ayakları titreyen ve gövdesini taşımak istemeyen bir hâldedir... Hayata küsmüş bıkmış zavallı bir adam oluvermiştir. Kendi kendine söylenmektedir:
"Bana bu yapılmamalıydı. Ben bu müesseseye ömrümü, gençliğimi, kırk yılımı verdim. Hak etmedim böyle kovulmayı hak etmedim böyle bir muameleyi..."
Ertesi gün çalıştığı iş yerinde hemşerisi de olan Burdurlu Cemal arkadaşlarına haber verir:
“Arkadaşlar başımız sağ olsun. Refik Bey dün gece kalp krizi geçirmiş. Bugün öğle namazını müteakip defnedilecek. Cenazeye katılmak isteyenler şimdiden izin işini halletsin...
Yıllarca beraber çalıştığı mesai arkadaşları şaşkın üzgün... Bir emekli maaşını dahi alamadan yiyemeden ebediyete göçen giden Refik Beyin cenazesi çalışma arkadaşları dâhil kalabalık bir cemaat tarafından defnedilir. Üzüntüden aynı gece kalp krizi geçirerek ebediyete giden Refik Beye Allah rahmet eylesin, mekânı cennet olsun...
Şahin Ertürk-Kütahya
