“Bilmiyorlar, bilseler yapmazlar!..”

Şam'da yetişen büyük velîlerden Ahmed Kâdirî hazretleri 1596 senesi ramazân-ı şerîf ayında, Dımeşk'te vefât etti.

Bir gün deniz kenarında, talebeleriyle oturuyordu.

Sohbet ediyordu.

O ara bir gemi göründü uzaktan.

Yolcular, çalgı çalıp eğleniyorlardı.

Sesleri bunlara da geliyordu.

Talebeler üzülüp;

“Hocam! Bir bedduâ edin de, deniz yutsun onları” dediler.

Büyük velî;

“Hayır, biz bedduâ yerine, duâ edelim” buyurdu.

Gençler şaşırdılar!

Ve sordular:

“Neden hocam?”

Mübârek zât;

“Bilmiyorlar, bilseler yapmazlar” buyurdu.

Sonra el açıp;

“Yâ Rabbî! Bu kullarını dünyâda böyle neşelendirdiğin gibi, âhirette de neşelendir” dedi.

Böyle duâ etti.

Yalvardı Rabbine.

O böyle der demez, gemide olanlar, eğlenceyi bıraktılar.

Sazlarını kırıp denize attılar.

Az sonra gemi sâhile yanaştı.

O çalgı çalıp eğlenenler, çıktılar gemiden.

Doğruca bu zatın yanına geldiler.

Üzgün oldukları belliydi.

Çok pişmân idiler.

Gözyaşları içinde;

“Ne olur efendim, bize İslâmiyeti anlatın. Bilmiyorduk. Bilseydik hiç yapar mıydık?” dediler.

Huzûrunda tövbe ettiler.

Ve talebesi oldular bu büyük velînin.