İsmail Öz

Dünya küresel bir terör durumuyla karşı karşıya. Bugün gelinen tablonun sebeplerine dair çokça şey yazıldı, söylendi, söyledik ve yazdık. Artık terör öğütlerinin faaliyet biçimleri ve bu faaliyetler neticesinde de elde etmek istedikleri konusunda da sürekli benzer şeyleri tekrar ediyoruz. Elbette hafızalarda konuya ait bilincin kaybolmaması için bunun zaman zaman yapılması da gerekir.

İngiltere’de yapılan AB oylamasından çıkan sonuç hemen hemen herkesi şaşırtmış gibi görünüyor; üstelik Cameron’un bütün Türkiye karalamalarına rağmen.

Özellikle mübarek ramazan ayı içerisinde dillendirilen “nefis terbiyesi” meselesi var. Benim amacım elbette dinî bir vaaz değil. Fakat bir Müslüman olarak ve yine Müslüman bir toplumla yazı paylaşırken bu temel kodlara vurgu yapmadan da geçemeyeceğim.

Yıllardır İslâm coğrafyasında, ramazan ayının kuşatıcı huzurundan bile nasiplenemeyen çatışma ve savaşlar devam ediyor. Üstelik bu savaşlar, her bir örgütün kendi inanç sisteminde bir “dini temel”e oturtularak yapılıyor.

Almanya Federal Meclisi’nin aldığı “soykırım” kararı pek çok yönüyle değerlendirilmeye devam edecek. Hatta doğal olarak, Almanya ile tarihî ilişkilerimiz bir kez daha ve derinlemesine tahlillere tabi tutulacak.

Uzun bir dönemden beri tartıştığımız en önemli konulardan biri yeni bir anayasa ve istikrar sağlayacak yeni bir yönetme modeli.

Aslında belirli bir dönemdir dillendirilen fakat çoğu kimsenin böyle bir hamle de beklemediği bir istifayı konuşuyoruz bugünlerde.

Bu günlerde devam eden ama asıl köklerinin Fransız İhtilali ile başladığını bildiğimiz “ulusçu” hareketlerin İslâm coğrafyası için bir çözüm üretemediği artık aşikâr bir gerçek olarak ortadadır.

Şu “dil” nasıl oldu da bazı siyasetçilerin ağzında kontrolünü kaybeden bir organ hâline geldi. Oysa dilin kontrol edilmesine dönük onca kelam-ı kibarı, nasihati bünyesinde barındıran bir inanç ve kültür coğrafyasının mensubuyuz.

Polonyalı sosyolog Zygmunt Bauman “bugün yaşananlar bir demokrasi krizidir” diyor. Gerçekten de demokrasiler kriz üretir mi? Bana göre “demokrasi”lere artık bu gözle de bakmak gerek.

Bu milletin, kahramanlık destanlarını ne zamanlarda ve hangi duygu ile yazdığını iyi bilmek ve anlamak zorundayız.

Türkiye’nin merkezî otorite olarak güçlü olmasının, ne denli önemli olduğunu vurgulamak adına bazı mukayeseler yapmak gerekir. Neticede daha iyi kavramak için mukayeseler iyidir.

“Kesret içinde vahdet”i önemseyen bir değerler silsilesinden gelen insanımıza “dayatma” yoluyla, birbirini yaşatmayı değil de âdeta bitirmeyi öğretmeye çalışıyorlar.

1568-1570 Osmanlı-Rus Savaşı (Astrahan Seferi) ile başlayan ve l. Dünya Savaşı’na kadar devam eden süreçte ve tabii sonrasında da sürekli sorun yaşadığımız bir Rusya var.

Öyle her acının itibar gördüğünü sanmayın. Acının bile itibarlısı itibarsızı var yani. Sadece acının mı? “Şiddet”in bile itibarlısı itibarsızı var...

Bugünlerde özellikle de Avrupa’ya yönelen göçmenler sebebiyle artık birilerinin yıllardır “demokrasi” diyerek insanları nasıl aldattıkları çok daha açık bir şekilde ortada değil mi?

“Öfkede neden iktidar yoktur?” diye bir soruyla başladığımız bu yazıda öncelikle bu soruya bir cevap aramaya gayret edeceğiz. Daha sonra ise neden HDP’nin bir “öfke türbülansı”na sokulduğunu ve kendisinin de bu “zorlamaya” direnmek yerine neden “itaat”i seçtiğini değerlendirmeye çalışacağız.

Yalanı aslında neredeyse bütün inanç sistemleri reddeder, günah sayar; bu, ilâhî ya da beşerî sistemlerin hepsi için geçerlidir. Elbette yalanın dînî boyutunu ele alma kudretinde değiliz. Bu yazının amacı da bu değil zaten; bir dinin mensuplarının, beşeri sistemlerde yalanı bir strateji olarak kullanması üzerine bir şeyler söylemeyi amaçlıyor.

Bugün bazı şehirlerimizde yaşanan olaylar HDP’nin aslında nasıl bir uydu siyaseti izlediğinin çok önemli göstergesidir.

Toplumsal meselelerde müsebbib, muhâsib ve muhâlif olma hâlinin aynı kişide zuhur etmesi sebebiyle enteresan çelişkilere şahit oluyoruz. Bir muhalefet düşünün ki o, kendisinin ürettiği siyaset sebebiyle nelere zarar verdiğini hiç hesaba katmadan sadede, “iktidardır o hâlde her şeyin sorumlusudur” anlayışıyla, kendisine hiç toz kondurmasın.