Prof. Dr. Ramazan Ayvallı

Çocukları, Cehennem ateşinden korumak, imânı, farzları ve haramları öğretmekle, ibâdete alıştırmakla, kötü arkadaşlardan ve zararlı neşriyâttan korumakla olur.

Abdülhakîm Arvâsî hazretleri buyurdu ki: “Çocuğun terbiyesine çok dikkat etmelidir. Onun kötü arkadaşlarla düşüp kalkmasına mani olmalıdır. Kötü arkadaş, çocuğun terbiyesini bozar.”

“Bir ibâdetin sahih olması için, dört mezhepten birine uygun olması lâzımdır. Yani, o işin sahih olması için, bir mezhepte uyulması lâzım olan şartların hepsine uygun olması gerekir."

Peygamber efendimiz bir hadîs-i şerîfte buyurdu ki: “Benim Sünnetime ve benden sonra hidâyete ulaştırılmış Hulefâ-i râşidînin sünnetine sımsıkı sarılınız/yapışınız.” [Buhârî]

Mukaddes kitâbımız Kur’ân-ı kerîmde “İsrâ” Sûre-i celîlesinin 71. âyet-i kerîmesinde meâlen “O gün (Kıyâmette), her fırkayı imâmları ile çağırırız” buyurulmuştur.

“Her Müslümânın önce itikâdını düzeltmesi, Ehl-i sünnet vel-cemâat âlimlerinin bildirdikleri gibi inanması lâzımdır. Cehennem'in ebedî azâbından kurtulanlar, ancak bu itikâd üzere olanlardır.”

Büyük İslâm âlimi Seyyid Abdülhakîm Arvâsî Efendi buyurdu ki: “İslâmiyetin içinde hiçbir zarar yoktur. İslâmiyetin dışında da hiçbir menfaat yoktur ve olamaz.”

Mâide sûresinde buyuruldu ki: “Bugün size dîninizi ikmâl ettim ve size ihsânda bulunduğum nimetlerimi tamamladım. Sizin için dîn olarak İslâmı seçtim/İslâma râzî oldum...”

Resulullahın ümmeti ikiye ayrılmıştır: “Ümmet-i İcâbet=İcâbet etmiş, îmânla şereflenmiş olan ümmet” henüz inanmamış olanlar da “Ümmet-i Davet=Henüz davet safhasında olan ümmet.”

Peygamberlerin, birbirleri üzerinde, şerefleri, üstünlükleri vardır. “Ülü’l-azm olan Peygamber”ler, böyle olmayanlardan ve “Resûl”ler de, “Nebî”lerden daha üstündürler.

Allahü tealanın kullarına olan nimetleri sayılamayacak kadar çoktur, ancak bu nimetlerin en büyüğü Cenâb-ı Hakk’ın Peygamberler ve Kitaplar göndermesidir...

“Allah, istediğiniz şeylerin hepsinden size verdi. Eğer Allah'ın bunca ni’met[ler]ini teker teker sayacak olsanız, onu kısım kısım bile sayamazsınız...”

“Edep iki kısımdır: Bâtının edebi, zâhirin edebi. Bâtının edebi, kalbin temizlenmesi; zâhirin edebi ise uzuvları kötülük yapmaktan ve günâhlardan korumaktır.”

Evliyânın büyüklerinden Ebû Abdillah-ı Rodbârî (rahmetullahi aleyh) buyurdu ki: “Edebe riâyet etmeksizin evliyâya hizmet eden kimse helâk olur. Ondan istifâde edemez.”

“Süt emzirmek devri bittikten sonra, çocuğun terbiyesiyle meşgul olmalı, ona yavaş yavaş güzel hâlleri ve ahlâkı telkîn etmeli, fenâ fiillerden menetmelidir..."

“Ey insanoğlu! Adının unutulmamasını istersen, ço­cuğuna ilim, hüner, marifet öğret ve onu akıllı-fikirli yetiştir. Böyle yapar­san, arkanda seni rahmetle anan bir kişi bırakmış olursun.”

Çocuğu sık sık azarlamamalıdır; yoksa azarlamak, ayıplamak âdet hâline gelir. “İnsanlar yasaklara karşı meyilli ve harîs olurlar” sözü gereğince, tekrar yapmaya koyulabilir...

Çocuk terbiyesinden maksat, onun; Allahü teâlânın râzı olduğu, kulların beğendiği, âilesine, cemiyetine, vatanına, milletine, devletine ve insanlığa faydalı birer insan olarak yetişmesidir.

İffetsiz olan, Allah katında günahkâr, halkın yanında da itibârsızdır. Bir nâmussuzun toplumdaki iyilerin yanında itibarı [saygınlığı], bir köpeğin itibarı kadar yoktur.

Allahü teâlâ, insan neslinin devamı için, erkek ve kadını birbirine karşı câzip kılmıştır. Aynı zamanda, bu kuvvetli duygu karşısında, insanları, dünyada çetin bir imtihana tâbi tutmuştur...