Salih Uyan

İş dünyasında "çok konuşup az iş yapma" meselesi artık bir salgın hâline geldi. “Ortak akıl” diye diye, en ufak bir konu için saatlerce toplantı yapılıyor, yüzlerce sayfalık raporlar hazırlanıyor.

Sosyal medya paylaşımlarının altına olumsuz yorumlar yazarak yoğun mesai yapan bir kitle var. Üretilen fikirlere katılmamak üzere sanki ant içmişler. Bir yerlere “Tamamen saçmalık, boş beleş bir yazı, vakit kaybı” gibi cümleler yazmışlar. Yapıştıra yapıştıra geziyorlar. Tepeden bakan bir tavırla “Ne diyon sen dayı?” veya “Facebook ileride solda” türünden cümleleri de sıkça kullanıyorlar.

Batı dünyasında “politik doğruculuk” akımıyla başlayan ve “woke” kültürüyle devam eden garip bir hikâye var. Bu hikâyenin kahramanları ilk başlarda azınlıklar ve dezavantajlı gruplar için çalışan özgürlük fedaisi rolündelerdi. Şimdiyse ellerinde kelepçe, bellerinde copla zorbalık yapıyorlar.

Saat akşam 6 civarıydı. Mesai bitmişti ama hâlâ okuldaydık. Bir öğretmenimize telefon geldi. Açtı ve on dakika kadar konuştu. Telefonu kapattıktan sonra “Bir veli aradı” dedi.

Sosyal medyada gezinirken bir fotoğraf gördüm. Eski bir köy evinde yan yana oturmuş yaşlı iki kişi vardı. Elbiseleri yamalı, evin duvarları kireç boyalıydı.

Gazze’deki ablukayı kırmak için yola çıkan Küresel Sumud Filosu, devletlerin utanç verici suskunluğunu yüzlerine çarpan bir hareket olarak tarihe geçti. Bu girişim, işgal karşısında kör ve sağır kesilen devletlerin acziyetini ifşa ederken, halkların vicdanının hâlâ ölmediğini gösteriyor.

Cinsiyet partisi, diş partisi, baby shower derken konu bu kez okul çeyizine geldi. Bu yıl sosyal medyada “okul çeyizi” diye bir akım yayıldı.

2001 yılında bir arkadaşımın evinde televizyon seyrediyorduk. Dalgın bir şekilde ekrana bakarken bir uçağın ikiz kulelere çarptığı sahneyi gördüm.

Tercih döneminde bir üniversite ziyaretine gitmiştik. Rektör danışmanı hoca bölümler hakkında bilgi veriyordu. Şu bölüm mü bu bölüm mü diye konuşurlarken, oğlumla hoca arasında şöyle bir diyalog yaşandı.

Sosyal medyada insanı işinden istifa etmeye azmettiren bazı videolar yayıldı son günlerde. Beş dakikalık bir gezintide en az beş tane “İşimden istifa ettim” videosu görüyorum. Bir yandan konuşuyorlar… Bir yandan da ağaçlıklı yollarda yürüyorlar, derin nefesler alıyorlar, arada bir gökyüzüne falan bakıyorlar.

“Sahip oldukların için şükret. Eğer şükredersen evren sana daha fazlasını verecektir.”

İki hafta önce bizim evde bir sigorta attı ve üç odanın prizleri çalışmamaya başladı. Sigortayı kaldırdığım anda geri atıyordu. Bir hafta idare ettik ama ev ahalisi salonu şarj istasyonuna çevirdi. Ben de genelde salonda takıldığım için üçlü prizin başında nöbet tutan aile üyelerinden rahatsız olmaya başladım.

Bir tanıdığımın Tesla aracı var. Geçenlerde birlikte bir yere gittik. İlk defa Tesla’ya bindiğim için yol boyunca aracı inceledim. “Ne yakıyor bu?” sorusu hariç her şeyi sordum herhâlde.

Üniversite tercih dönemi başlıyor. Aylarca çoktan seçmeli yaşayan gençler şimdi son bir seçim yapacaklar ama işleri çok zor. Çünkü herkes nesli tükenmekte olan mesleklerle ilgili moral bozucu konuşmalar yapıyor.

Yaşadığımız dünyada seçeneklerin ve tercihlerin çok ve çeşitli olması, insanın aklına şu soruyu getiriyor; Acaba herhangi bir konuda karar alırken beyinde nasıl bir sistem işliyor?

İki yıl önce TÜYAP Kitap Fuarında imza ve söyleşi programım vardı. Okuldan çıkarken çok gerek olmadığı hâlde, “Benim erken çıkmam lazım” dedim birkaç kişiye. “Hayırdır?” sorusuna da “Söyleşi ve imza programım var” diye cevap verdim. Bu cümleyi kurarken değişik bir haz duydum.

Yaşanan karikatür kriziyle ilgili bir şey yazmayacaktım aslında. Yaşandı bitti saygısızca deyip unutacaktım ama bitmedi. Hâlâ yazıp çizmeye devam ediyorlar ve konu güzergâhında sapaklar giderek artıyor. Sadece cehaleti değil, açık bir kültürel ihaneti de ortaya koyan tartışmalar artık sinir bozuyor.

Hayatta çok istediğim hâlde bir türlü yapamadığım birçok şey var. Sebeplerini düşünüyorum ve cevaplar iki başlık altında toplanıyor; Kabiliyet ve ehemmiyet.

Liselere Giriş Sınavı ilginç uygulama farklılıklarına sahne oldu. Yani sınavın standardı bu sene bayağı bir saptı diyebiliriz.

Hafta sonu bizim çocuğun LGS sınavı vardı. Evden çıkmadan önce hafif bir kahvaltı yaptık. Sözel ve sayısal oturum arasında verilecek mola için de şekeri fırlatmayacak cinsten atıştırmalıklar hazırladık. Bir sandviç, leblebi-üzüm, bir şişe su ve bir hurma.