Salih Uyan

Sosyal medyada insanı işinden istifa etmeye azmettiren bazı videolar yayıldı son günlerde. Beş dakikalık bir gezintide en az beş tane “İşimden istifa ettim” videosu görüyorum. Bir yandan konuşuyorlar… Bir yandan da ağaçlıklı yollarda yürüyorlar, derin nefesler alıyorlar, arada bir gökyüzüne falan bakıyorlar.

“Sahip oldukların için şükret. Eğer şükredersen evren sana daha fazlasını verecektir.”

İki hafta önce bizim evde bir sigorta attı ve üç odanın prizleri çalışmamaya başladı. Sigortayı kaldırdığım anda geri atıyordu. Bir hafta idare ettik ama ev ahalisi salonu şarj istasyonuna çevirdi. Ben de genelde salonda takıldığım için üçlü prizin başında nöbet tutan aile üyelerinden rahatsız olmaya başladım.

Bir tanıdığımın Tesla aracı var. Geçenlerde birlikte bir yere gittik. İlk defa Tesla’ya bindiğim için yol boyunca aracı inceledim. “Ne yakıyor bu?” sorusu hariç her şeyi sordum herhâlde.

Üniversite tercih dönemi başlıyor. Aylarca çoktan seçmeli yaşayan gençler şimdi son bir seçim yapacaklar ama işleri çok zor. Çünkü herkes nesli tükenmekte olan mesleklerle ilgili moral bozucu konuşmalar yapıyor.

Yaşadığımız dünyada seçeneklerin ve tercihlerin çok ve çeşitli olması, insanın aklına şu soruyu getiriyor; Acaba herhangi bir konuda karar alırken beyinde nasıl bir sistem işliyor?

İki yıl önce TÜYAP Kitap Fuarında imza ve söyleşi programım vardı. Okuldan çıkarken çok gerek olmadığı hâlde, “Benim erken çıkmam lazım” dedim birkaç kişiye. “Hayırdır?” sorusuna da “Söyleşi ve imza programım var” diye cevap verdim. Bu cümleyi kurarken değişik bir haz duydum.

Yaşanan karikatür kriziyle ilgili bir şey yazmayacaktım aslında. Yaşandı bitti saygısızca deyip unutacaktım ama bitmedi. Hâlâ yazıp çizmeye devam ediyorlar ve konu güzergâhında sapaklar giderek artıyor. Sadece cehaleti değil, açık bir kültürel ihaneti de ortaya koyan tartışmalar artık sinir bozuyor.

Hayatta çok istediğim hâlde bir türlü yapamadığım birçok şey var. Sebeplerini düşünüyorum ve cevaplar iki başlık altında toplanıyor; Kabiliyet ve ehemmiyet.

Liselere Giriş Sınavı ilginç uygulama farklılıklarına sahne oldu. Yani sınavın standardı bu sene bayağı bir saptı diyebiliriz.

Hafta sonu bizim çocuğun LGS sınavı vardı. Evden çıkmadan önce hafif bir kahvaltı yaptık. Sözel ve sayısal oturum arasında verilecek mola için de şekeri fırlatmayacak cinsten atıştırmalıklar hazırladık. Bir sandviç, leblebi-üzüm, bir şişe su ve bir hurma.

Kardeşler arasındaki yaş farkının ne kadar önemli olduğunu bu sene fark ettim. Şöyle ki; bizim çocuklardan biri 8. sınıfa, diğeri 12. sınıfa gidiyor. Üç gün sonra LGS, ondan bir hafta sonra TYT ve AYT var. Yani önümüzdeki iki hafta çok neşeli geçecek.

Bir takipçim sosyal medyadan bir mesaj göndermiş. Özetle şöyle diyor; “Kızım bunalımda ve sebebi bir sevgilisinin olmamasıymış. Bu konuyu, kızımın arkadaşıyla olan WhatsApp yazışmalarını gizlice okuyarak öğrendim. Benimle hiçbir şey paylaşmadı.”

Son dönemde bizzat kendi tecrübelerimden yola çıkarak cehaletin kendi içinde bir kariyer yolculuğu olduğunu fark ettim.

Adam evin salonunda otururken telefonunu çıkarıp onlarca selfie çekiyor. Önden, yandan, hafif alttan, gülerken, düşünürken vs.

Birkaç hafta önce bir arkadaşın yoğun baskıları neticesinde uzun yıllar sonra futbol oynadım. Ortamdaki herkes beni tanıyordu ama futbol geçmişimle ilgili hiç bilgileri yoktu. Ben kenarda oyuna ve ortama ısınmaya çalışırken takımlar oluşturuldu. Bir takım beş kişi, diğeri altı kişi… Ve ben altı kişilik takımdayım.

"Ben ömrümü çocuklarıma adadım" cümlesini son zamanlarda çok sık duymaya başladım. Kulağa fena gelmiyor aslında ama bir problem var. O da şu: Ömürler genellikle sadece çocuğun okul eğitimine adanıyor. Ve bu adanmışlık sonucunda çocuklar resmen adaklık kurbana dönüşüyor.

Bizim evin yakınında birçok okul var. Bazı sabahlar okul saatinde arabayla bu okulların önünden geçiyorum. Ortalık ana-baba günü oluyor ve çocuğuna servis çeken ebeveynler trafiği mahvediyor. Fazladan birkaç adım atmamak için okulun tam önünde durma mücadelesi büyük bir kaos oluşturuyor.

Ben çocukken sabahları henüz güneş doğmadan zilimiz çalardı. Yatağımda uyanır ve babamın kapıya doğru koşuşunu duyardım. Sonra otomatiğin sesi gelirdi. Ve belli belirsiz ayak sesleri apartmanda…

Bir süredir YouTube’da Müge Anlı’nın programlarını seyrediyorum. Bunu bazı ortamlarda söylediğim zaman genelde burun kıvırarak “Sen de mi ya? Gerçekten mi?” şeklinde tepki veriyorlar. Evet gerçekten! Hiç kıvırmaya gerek yok. Çünkü bu program bir belgesel aslında. Türkiye’nin sosyolojik yapısındaki bozulmayı, toplumsal çözülmeyi ve kültürel çürümeyi anlatan müthiş bir belgesel hem de.