Salih Uyan

İki yıl önce TÜYAP Kitap Fuarında imza ve söyleşi programım vardı. Okuldan çıkarken çok gerek olmadığı hâlde, “Benim erken çıkmam lazım” dedim birkaç kişiye. “Hayırdır?” sorusuna da “Söyleşi ve imza programım var” diye cevap verdim. Bu cümleyi kurarken değişik bir haz duydum.

Yaşanan karikatür kriziyle ilgili bir şey yazmayacaktım aslında. Yaşandı bitti saygısızca deyip unutacaktım ama bitmedi. Hâlâ yazıp çizmeye devam ediyorlar ve konu güzergâhında sapaklar giderek artıyor. Sadece cehaleti değil, açık bir kültürel ihaneti de ortaya koyan tartışmalar artık sinir bozuyor.

Hayatta çok istediğim hâlde bir türlü yapamadığım birçok şey var. Sebeplerini düşünüyorum ve cevaplar iki başlık altında toplanıyor; Kabiliyet ve ehemmiyet.

Liselere Giriş Sınavı ilginç uygulama farklılıklarına sahne oldu. Yani sınavın standardı bu sene bayağı bir saptı diyebiliriz.

Hafta sonu bizim çocuğun LGS sınavı vardı. Evden çıkmadan önce hafif bir kahvaltı yaptık. Sözel ve sayısal oturum arasında verilecek mola için de şekeri fırlatmayacak cinsten atıştırmalıklar hazırladık. Bir sandviç, leblebi-üzüm, bir şişe su ve bir hurma.

Kardeşler arasındaki yaş farkının ne kadar önemli olduğunu bu sene fark ettim. Şöyle ki; bizim çocuklardan biri 8. sınıfa, diğeri 12. sınıfa gidiyor. Üç gün sonra LGS, ondan bir hafta sonra TYT ve AYT var. Yani önümüzdeki iki hafta çok neşeli geçecek.

Bir takipçim sosyal medyadan bir mesaj göndermiş. Özetle şöyle diyor; “Kızım bunalımda ve sebebi bir sevgilisinin olmamasıymış. Bu konuyu, kızımın arkadaşıyla olan WhatsApp yazışmalarını gizlice okuyarak öğrendim. Benimle hiçbir şey paylaşmadı.”

Son dönemde bizzat kendi tecrübelerimden yola çıkarak cehaletin kendi içinde bir kariyer yolculuğu olduğunu fark ettim.

Adam evin salonunda otururken telefonunu çıkarıp onlarca selfie çekiyor. Önden, yandan, hafif alttan, gülerken, düşünürken vs.

Birkaç hafta önce bir arkadaşın yoğun baskıları neticesinde uzun yıllar sonra futbol oynadım. Ortamdaki herkes beni tanıyordu ama futbol geçmişimle ilgili hiç bilgileri yoktu. Ben kenarda oyuna ve ortama ısınmaya çalışırken takımlar oluşturuldu. Bir takım beş kişi, diğeri altı kişi… Ve ben altı kişilik takımdayım.

"Ben ömrümü çocuklarıma adadım" cümlesini son zamanlarda çok sık duymaya başladım. Kulağa fena gelmiyor aslında ama bir problem var. O da şu: Ömürler genellikle sadece çocuğun okul eğitimine adanıyor. Ve bu adanmışlık sonucunda çocuklar resmen adaklık kurbana dönüşüyor.

Bizim evin yakınında birçok okul var. Bazı sabahlar okul saatinde arabayla bu okulların önünden geçiyorum. Ortalık ana-baba günü oluyor ve çocuğuna servis çeken ebeveynler trafiği mahvediyor. Fazladan birkaç adım atmamak için okulun tam önünde durma mücadelesi büyük bir kaos oluşturuyor.

Ben çocukken sabahları henüz güneş doğmadan zilimiz çalardı. Yatağımda uyanır ve babamın kapıya doğru koşuşunu duyardım. Sonra otomatiğin sesi gelirdi. Ve belli belirsiz ayak sesleri apartmanda…

Bir süredir YouTube’da Müge Anlı’nın programlarını seyrediyorum. Bunu bazı ortamlarda söylediğim zaman genelde burun kıvırarak “Sen de mi ya? Gerçekten mi?” şeklinde tepki veriyorlar. Evet gerçekten! Hiç kıvırmaya gerek yok. Çünkü bu program bir belgesel aslında. Türkiye’nin sosyolojik yapısındaki bozulmayı, toplumsal çözülmeyi ve kültürel çürümeyi anlatan müthiş bir belgesel hem de.

Modern insan bir süredir henüz tıp literatürüne girmemiş bazı rahatsızlıklarla mücadele ediyor. Literatüre bir nebze katkımız olsun diye oturdum yazdım. Lütfen iğneyi ve çuvaldızı kendinize yakın bir yerde tutarak okuyun.

Çin’deki eğitim hayatını anlatan kısa bir belgesel seyrettim ve çok etkilendim. Çocukların disiplini ve ciddiyeti inanılmaz. El kadar çocuklar sabahları okula yürüyerek gidiyorlar. Okulda temizlik yapıp, çöp topluyorlar. Derslerde büyük bir ciddiyetle oturuyorlar. Bizde hayatı dalgaya alan o ılıman iklimden eser yok.

İnsan çoğu zaman kendisini övmek ister. Bazıları bunu bodoslama yapar. Bazıları da “Hep kendisini övüyor” demesinler diye taktik geliştirir. Bu taktiklerin en popüleri de başkalarının ağzından kendini övmektir.

Geçen haftalarda sosyal medyada bir paylaşım yaptım. “Bir karıncaya bakıp hiç şaşırmayanlar, takla atan robota hayran oluyor. Asıl şaşırılması ve hayran olunması gereken karıncadır” minvalinde bir yazıydı. Amacım aşinalık ve tefekkür arasındaki ilişkiye dikkat çekmekti.

Bir keresinde oruç tutamayan bir tanıdığım, “Sana hayret ediyorum. Çalışırken oruç tutmayı nasıl becerebiliyorsun?” diye sormuştu. Yüzünde bana acıyormuş gibi bir ifade vardı. Sonra birkaç kez oruç tutmayı denediğini ama iş yerinde performansı düştüğü için vazgeçtiğini söyledi. Konuşmasını, “Çalışmak da bir ibadet sonuçta hocam” diyerek sonlandırdı.

Ramazan ayına tatsız bir gündemle girdik maalesef. Bir mail atıldı, o maile cevap yazıldı. CC'de sadece şirket çalışanları vardı ama birisi ekran görüntüsünü paylaşınca mesaj bütün ülkeye yayıldı.