Ünal Bolat

“Annem babam reddediyordu ama ablam o aileye gelin olmak için çok ısrar ediyordu...”

Ali Amca, Enver Abinin elini nasıl öptüğünü 38 yıl önce o günü yaşar gibi anlattı...

“O günden bu yana Ali Amcayla irtibatı hiç kesmedim. Yılda bir iki sefer görüşürdük...”

Bir çarşamba günü haber geldi. “Enver Abi Akhisar bürosunu ziyarete gelecek” dediler...

“Hüseyin! Canım kardeşim benim!” diyerek öyle bir koşup sarıldı ki boynuma!..

Ana caddede “Mahallede değil çarşıda merkezde dükkânı Dereli İsmail’in” demişlerdi...

Doğru muydu bu kara haber? Damadı gerçekten elektrik mi çarpmıştı?

“Aileler varlıklıydı... Geline ayrı damada ayrı takılan takılar göz kamaştırıyordu...”

“Bu nasıl anneydi böyle? Kendi çocuğu mu başkasının çocuğu mu hiç fark edemezdiniz!”

“Yakalamamla foseptik çukurundan dışarı çekmem bir oldu. Allah’ım yoksa ölmüş müydü?!.”

“Hani diyorlar ya insanlık ölmüş? Aslında bu, bugünün değil yıllar öncenin duygusuydu...”

“Herkes rehberinin gösterdiği yere odaklanırken ben kendime uygun yer bakıyordum...”

Bizi kendi evlatları gibi severdi... Yıllar sonra İstanbul’da da aynı sitede yaşamak nasip oldu...

“Çocukken Kırım’dan gelen vatandaşlarımızı böyle sanıyordum meğer hepimiz aynıymışız...”

“Babam alışverişin karşısında “sarı çizmeli” yazısını görünce küplere bindi!..”

“Kibriti bilmediğimizden, yanan közü külde muhafaza ederek, ateş sönsün istemezdik...”

“İnşaattan da ayrıldım. Memlekete gidecek param olmadığı gibi kalacak yerim de yok...”

“Şu İstanbul gibi yerde, sizden başka sığınacak bir kimsem olmadığı için geldim...”

“Metafizik olaylardan bir tanesini okuyup etkilenince bir de yaşanmış hikâye anlattım...”

“Sevinerek gördüm ki, insanımız yardımseverliğini ve iyi duygularını kaybetmemiş.”