Abdülkahir Sühreverdi "rahmetullahi aleyh" (2)

Bu zat buyuruyor ki; (Dünya, küçük ve dardır, Bunun için burada sıkıntı, keder vardır. Ahirete dönenler, bulur rahat ve huzur, Zira ona giden yol, geniş, hatta sonsuzdur. Kavgalar, dar yerlerde gelirler hep meydana, Zira herkes, kendini çıkarır ön plana. Herkes, menfaatini kayırır, haset eder, Herkes, "dünya malına, ben sahip olayım" der. Az malı, çok kimseler edince arzu talep, Dünya sıkıntısının menşei de budur hep. Almayı düşünenin, sıkıntısı çok olur, Veren ise daima, rahat ve huzur bulur. Hem "Vermek" üzerine kurulmuştur dinimiz, Veren el, alan elden, hep üstündür ve aziz.) Başka bir gün mescitte, buyurdu ki; (Cömertlik, Mü''minde bulunması lazım gelen huydur ilk. Geçen gün seyahatte, bir dağ gördüm önümde, Hatırıma şu geldi, ilk onu gördüğümde: "Şu dağ yığını kadar, olsa idi altınım, Hepsini kürek kürek, dağıtır, zevk alırdım." Ve hattâ ayırmazdım, kendime bir tekini, Zîra alamazdım ki, bunda onun zevkini. Kalbimde hiç kimseye, yoktur bir kin ve garez, Her mü''min, nazarımda üstündür ve muazzez. Her mahlûka merhamet duyuyorum içimde, Ben böyle davrandıkça, rast gider her işim de.) Bir gün ona sordular; (Efendim, neden acep, Sizi, herkes neşeli ve gülerken görür hep?) Buyurdu ki; (Evet ben, gülmüşüm doğarken de, İnşallah güleceğim, ruhumu verirken de. Bir kimse ki memnundur, eşinden ve işinden, Gülmek gelir daima, o kimsenin içinden. Bir sebep de şudur ki; "Ölüm"ü unutmam hiç, Ölümü çok anmak da, verir neşe ve sevinç. Çünki o, ilk başıdır, sonsuz bir yolculuğun, Hazırlanmak lâzımdır, bu sefer çok yoğun. İnsan dünyada bile, çıksa bir kısa yola, Bir kaç gün evvelinden, koyulur hazırlığa. Ölüm seferininse, değildir günü belli, Zira hep ani gelir, insanların eceli. İşte, bu yolculuğu çok düşünen bir insan, Yapar hazırlığını, gelmeden henüz o an. Bu dünya, "Hayal" olup, gayet kısa zamandır, Sonsuza nisbet ile, ömür, sanki bir andır. Bunun da çoğu gitti, azı kaldı geriye, Kavuşmağa bakmalı, rıza-i ilâhiye. Ölüm uyandırmadan, uyanalım ki şu an, Yoksa mahşer gününde, oluruz gayet pişman.) Ölüm uyandırmadan, uyanalım ki şu an, Yoksa mahşer gününde, oluruz gayet pişman.)