"Ey kardeşim! Kendine nasîhat et!"
Şam'da yetişen velîlerden Ebû Ubeyd Busrî hazretleri, 859 senesinde vefât etti. Bu zâtın sevdiklerinden birinin hanımı doğum yapacaktı.
Doğum günü iyice yaklaştı.
Kadıncağız ricâ etti beyine:
“Efendi!..”
“Buyur hanım.”
“Ebû Ubeyd hazretlerine gidip duâ istesen diyorum.”
Adam merak etti:
“Hayrola, ne için?”
“Doğumun kolay olması için” dedi.
Adamcağız;
“Peki olur” deyip çıktı evden.
Varıp çaldı hocasının kapısını.
Mübârek zât açtı kapıyı;
“Buyur evlâdım, hoş geldin.”
“Hoşbulduk hocam.”
Tam duâ isteyecekti ki, bu büyük velî zât;
“Hayırlı olsun, Cenâb-ı Hak sâlihlerden eylesin inşallah. Adını Hasan koyarsın” buyurdu.
Adam duâ istemeye gelmişti.
Doğum haberini aldı ondan.
Dönüp eve geldiğinde,
Yakınları sevinç içinde;
“Müjde!.. Oğlun oldu!”
Dediler kendisine.
O zâten biliyordu.
Adını "Hasan" koydu bebeğin...
● ● ●
Bu büyük zât bir arkadaşına yazdığı mektupta;
"Ey kardeşim! Kendine nasîhat eden yine kendin ol. Bir kusûrun olduğu zaman başkalarının uyarmalarını bekleme… Bu, güzel bir haslettir; ama artık kalmadı" diye yazdı...
