Günah işlediğinde üzülen mümindir...
Ahmed bin Alevî hazretleri “rahmetullahi aleyh” Yemen'de doğdu. Terîm şehrinde vefât etti. Kabr-i şerîfi, Zenbil kabristanındadır.
Bu zâtın talebesinden biri, bir kıza kaptırdı gönlünü. Ve o günden sonra derse gelmez oldu.
Hocası bir gün ona;
“Sen niçin derslere gelmiyorsun?” diye sordu.
Genç utandı!
Söyleyemedi işin doğrusunu. Ancak O, biliyordu. Şefkatle bir “nazar” etti gence. İşte ne olduysa o nazarla oldu...
Genç, kaybetti kendini.
Ayıldığında çıkıp gitmişti kalbinden o kızın sevgisi.
“Allah sevgisi” dolmuştu yerine. Kapandı hocasının ellerine. Ve bir daha ayrılmadı yanından...
● ● ●
Bu zât sevdiği bir gence “Güzel ahlâkın en güzeli nedir, bilir misin?” diye sordu.
Delikanlı;
"Bilmiyorum efendim, ama bilmek isterim" dedi.
Büyük zât;
"İnsanlara yumuşak davranmaktır. Sertlik, ne ailede, ne iş yerinde, ne de devlette geçer akçe değildir" buyurdu.
● ● ●
Bir gün de sevdiklerine; "Müminin alâmetlerinden biri nedir, bilir misiniz?" diye sordu.
"Bilmiyoruz" dediler.
Büyük zât;
"Mümin; verdiği zaman sevinen, günah işlediği zaman üzülen kimsedir" buyurdu.
