Her savaşta en öndeydi!

Mısır evliyâsından "İzzeddin Türkmânî" hazretleri, bir günkü sohbetinde; - Kardeşlerim, Sevgili Peygamberimiz düşmana karşı "gayet cesaretliydi" buyurdu. Öyle ki, harplerde zor durumda kalındığında, korkmadan hücum ederlerdi düşman üzerine. Ve şöyle anlattı: Hazret-i Ali buyuruyor ki: - "Bedir"de üçyüz sekiz kişiydik. İçimizde en cesurumuz "Resulullah Efendimiz" olup, müşriklere en yakın O dururdu. Biz sıkıştığımızda Ona sığınırdık. "Uhud"da da öyle olmuştu. Bir aralık ortalık karıştı. Mücahidler iki ateş arasında kalıp şaşkınlıktan dağıldılar. Ben de düşman askerlerinin arasında kaldım. Etrafımda tek Müslüman yoktu. Bir yandan çarpışırken, bir yandan da "Resulullah"ı merak ediyordum. Neredeydi acaba?... Her tarafa bakıyor, ama göremiyordum kendisini. Gerilerde olamazdı. Çünkü O, düşman karşısında bir adım bile gerilemezdi. Kendi kendime; "Herhalde bizim günahımızdan, Hak teâlâ Onu semaya kaldırdı" diye düşündüm. "Öyleyse bir an evvel şehid olup Ona kavuşmalıyım" dedim. Kılıcımın kınını kırıp daldım düşman içine. Düşmanı kıra kıra ilerlerken "Resulullah"ı fark ettim. Benden daha ilerde tek başına çarpışıyordu düşmanla. Derhal Ona yetişip siper oldum kendisine. Ortalık karışmıştı Yine hazret-i Ali anlatıyor: - "Huneyn günü" de bir ara karışmıştı ortalık. Gaziler şaşkınlık içinde dağıldılar. Bu karışıklık ânında Resulullah yalnız kaldı. Buna rağmen atını mahmuzlayıp hücuma geçtiler. Binlerce düşmana karşı. Ve tek başlarına. Üzerlerine binlerce ok yağarken atıldılar ileriye. "Hazret-i Abbas" ile "hazret-i Ebu Bekir", yüz kadar gazi ile bu manzarayı görüp süratle at koşturdular arkasından. Ve yetişip, etrafında halka oluşturdular. Biri dizginini tuttu. Diğeri üzengisini. Böylece hızını keserek Onu düşman içine yalnız bırakmadılar. > E-mail: abdullatif.uyan@tg.com.tr Tel: (0 212) 454 38 10 www.siirlerlemenkibeler.com