Sıkıntılara sabreden mübarek zat...

Büyük velî Ebül Feth-i Serahsî hazretlerine, bir gün bâzı sevdikleri “Bize hocanızdan bahseder misiniz?” dediler.

 

Şöyle anlattı:

 

“Hocam, sıkıntılara sabreder, hiç şikâyet etmezdi.

 

Hak teâlâ, onun her bir isteğini ânında yaratırdı.”

 

Dinleyenler;

 

“Bir misâl verseniz efendim” dediler.

 

Şöyle anlattı:

 

Evimizin önünde bir dut ağacı vardı...

 

Mevsimi gelince dut yaprağı toplardım o ağaçtan.

 

Bir gün yine ağaca çıkmış, yaprak topluyordum ki, hocamı, ağacın altında gördüm.

 

Ne zaman geldiğini fark etmemişim.

 

Mübârek hocam, aşk-ı İlâhî tesiriyle etrâfındakileri görmezdi.

 

Beni de fark etmedi o gün.

 

Ellerini kaldırıp;

 

“Yâ Rabbî! Biraz akçeye ihtiyâcım var. Ama bunu senden gayri kimseye söyleyemem” dedi.

 

O anda koca ağaç ‘altın’ oldu.

 

Kökünden yaprağına kadar.

 

Ama hiç şaşırmadım.

 

Zîra bu hâller hocam için, normal şeylerdi.

 

Hocam bunu görünce;

 

“Yâ İlâhî!.. Ne çok kerem sâhibisin, ben az bir şey istemiştim” dedi.

 

Mahcup hâli vardı.

 

Baktım, ayrılıp gitti...

 

O ayrılınca, ağaç eski hâline döndü yine.

 

 

 

Abdüllatif Uyan'ın önceki yazıları...