Kantarın topuzu kaçtı!

Oyunun şirazesi kaçtı! Öyle böyle değil! Kantarın topuzu koca yumruk oldu Halil Umut Meler'in suratında balyoz gibi indi beynimize! Ne büyük bir fecaat!

 

Eğlenceyi savaşa dönüştürüp; hak, hukuk, adalet tanımadık.

 

Oyun kurallarını hiçe sayıp, bütün kararların nalıncı keseri gibi renktaşı olduğumuz kulüpler lehine olmasını marifet saydık.

 

Maalesef; içeride, dışarıda rezil olduk. 

 

El birliğiyle menfur saldırının faili Ankaragücü Başkanı Faruk Koca'yı linç ederek rezaleti kökünden çözeceğimizi sanıyoruz.

 

Yazık! Çöküntünün sebebi belli... Sporun özündeki sevgiyi, saygıyı, sabrı, şükretmeyi, o erdemli objektif duruşu yok sayıp; güç zehirlenmesini marifet diye taçlandırdık, yıllarca.

 

Bu mu insanlık? Söyleyin... Bu nasıl spor adamlığı? 

 

Sahi, ne oldu bize? Ne oldu o bizim güzel ahlakımıza da böyle bir cinnet noktasına geldik?

 

Maalesef... El birliğiyle değerleri değersizleştirdik; örf, adet, anane, özetle geleneklerin gücünü; ayıplanma ve caydırıcı özelliğini muhafaza şöyle dursun ''Şiddete başvuran istediğini alır'' kabadayılığını, hukuka tercih ettik.

 

Anladım ki; kendi kuyumuzu kendimiz kazmışız. Daha acısı içine düştüğümüz kuyunun farkına bile varamamışız! 

 

Gaflet ne acı!

 

Neyse ki bu menfur hadise uluslararası maçta olmadı. 

 

Ayıkla şimdi pirincin taşını.