Oyun nahoş seri çok hoş

Lafa sondan başlayalım; tarihinin en iyi sezon başlangıcını yapmış, oynadığı dokuz maçı da kazanmış takımın ligdeki oyunu ne marka değerine ne şampiyonluk hedefine yakışıyor. Yıldızlarla donatılmış kadro ilk üç maçını kazanarak millî araya lider girmişti. Ama Gaziantep, Samsun ve Ankaragücü karşısında alınan galibiyetlere rağmen oynanan futbol 3 puanlık değildi. Beni bu fikre iten yine Fenerbahçe’nin kendisiydi, Avrupa’daki takım keyif vererek kazanırken, ligde sadece kazanan takım vardı. Antalya maçı da böyle başladı. Hatta bu sefer seviye eyvah dedirtecek düzeydeydi.

Zajc eksik oynattı

Camianın yürekten inandığı İsmail Hoca’m, kaleyi Livakovic’e teslim etmiş. İsmail’in yokluğunda yerli kontenjanı sebebiyle stoper tandemini bozmuştu. Sakatlıktan yeni çıkan Ferdi değil ama Zajc sırıtıyordu. Bir de Cengiz sakatlığının moral bozukluğu eklenince Antalya ipleri eline aldı. Serdar Aziz’in çizgiden çıkardığı top olmasa gol perdesi çok daha erken açılacaktı. Fenerbahçe’nin oyunu dengelemesi ancak yediği golde sonra gerçekleşti. Hücumda yapılan güzel işler ancak devre biterken golle süslendi. Ama Zajc’ın eksilttiği orta saha ve savunmadaki aksaklıklar Antalya’yı sadece skor olarak değil oyun olarak da maça ortak tutuyordu.

Buksa kurtaramadı

Fenerbahçe, ikinci yarıya daha arzulu başlayıp üstünlüğü yakaladı. Ancak Antalya’nın da şakası yoktu. Akdeniz ekibi sahasından emin adımlarla çıkıyor, sadece kontra değil, olgun atak geliştirmeyi de beceriyordu. Ortada Saric’in baskısı, kenardan beklerin katkısı, ileride Buksa’nın arzusu Livakovic’le beraber Fenerbahçe’yi bir kez daha yıktı. Ne zaman ki İsmail Hoca, Zajc’ı Crespo’yla değiştirdi, sahadaki işler de değişti. Antalya’nın bütün direncine rağmen ipleri eline alan Fenerbahçe’yi durdurmaya Leite’nin çabası da yetmedi. Szymanski mükemmel bir plaseyle günü kurtardı, seri sürdü. Ama böyle gitmez!