Ada

Şehrin sıcak havası son günlerde insanları o kadar bunaltıyor olmalı ki, gazetelerde "ada" üstüne yazılan yazılar çoğaldı. Adada yaşamak düşüncesi bana hep yalnızlık, güvensizlik, bir köşeye sıkışmışlık duygusu verir. Denize onca âşık bir insan olarak niye böyle düşünürüm, bilemem. Ada yazılarının birinde ada sakinlerinden birisinin; "Burada kendimi daha bağımsız ve daha güvende hissediyorum. Adalı olduğumuz için sağlık kurumları bizimle daha çok ilgileniyor" demesi ilgimi çekti. Bir başkası, adaların insanı, daha iyi bir insan olmaya ittiğini vurgulayarak; "Adalar bizi komşularımızla el sıkışmaya, kendimizi dinlemeye (hatta belki Tanrıya da) tarihe ve doğanın çizdiği sınırlara saygı duymaya, vahşi doğa ve güzellikle iç içe yaşamaya alıştırır. İşte bu nedenle, dünyanın küresel köye dönmesi veya küresel ısınma yüzünden bir ada kaybedilirse, anakaradaki bir toprak parçasından çok daha fazla şey kaybedilmiş olur" diye düşüncelerini belirtiyordu. Bunun üzerine peşin hükümlerimi bir yana bırakarak ada üzerinde tekrar düşündüm. Ada sakinlerine büyük ölçüde hak verdim. Medeniyet beşiği diye tanımlanan şehirler, gerçekten insanları birbirinden uzaklaştırıyor, yalnızlaştırıyor. Koca beton blokların dairelerinde âdeta hapsedilmiş gibisinizdir. Karşınızdaki komşuyu bile tanıyamazsınız. Dost gibi görünmeler büyük ölçüde çıkarlara dayanır. Asansörde her gün karşılaştıklarınızla kolay kolay selamlaşmazsınız. Aslında derin düşünecek olursanız, en derin yalnızlıklar ve güvensizlikler şehir hayatında yaşanır. Şehirde herkes kendi başına bir ada'dır. O adanın mutsuz mahpusudur. Vicdan, sevgi ve merhamet kaldığınız betonlar arasında sıkışıp kalmıştır. Sistem ve eğitim insanları otomatikleştirdiği için çıkarlar ve kazanma üstüne kurulu hayat da âdeta acamasız bir kördöğüşüdür. Bunları dikkate alarak diyebilirim ki; doğanın egemen olduğu adalar gerçekten insanın insanla buluştuğu, insanın insan olduğu; ayrışma, ötekileştirme hastalıklarından sıyrıldığı mekânlar olabilir. Dikkat ederseniz, şehir hayatının vahşi döngüsünden çıkıp da tatile, doğal çevreye çıkan insanlar daha munisleşir, yüzleri güler, en azından selam verme gibi medeni bir tavır gösterir. Ne dersiniz?