Medya ve kültür

Pazar günü dayanılmaz bir sıcak vardı. Yapmam gereken bir sürü işim olmasına rağmen kıpırdayamaz haldeydim. Elime kumandayı alıp televizyon karşısına geçtim. Kanalları taradım. Hangi kanalı açsam bir eğlence, bir şamata... Başta Bodrum olmak üzere tuzları kuru, keyifleri yerinde tatilcilerin tatil beldelerinde sulu sepken sefaları, çok kazanan şişirilmiş malum şöhretlerin zevk ve safa âlemleri, aşk serüvenleri... Bırakın genel kültür almayı okullarından doğru dürüst okumayı-yazmayı sökemeden mezun olan gençlerin bu manzaraları seyrettiklerini düşündüm. Sürekli popülist kültüre, üretmeden tüketime yönlendirilen bu gençler, televizyon kanallarındaki böylesi lay lay lom hayatı, şöhretlerin lüks ve çılgınlık içindeki çılgın hayatlarını gördükçe yüksek kültür edinmenin, bir ideal belirleyip bu yolda çalışmanın zahmetlerine katlanmak isterler mi? Televizyonu kapatıp elime ezici bir kâğıt tomarı halinde olan popüler gazetelerden birini aldım. Onun da içeriğinin televizyon kanallarından farkı yoktu. Bizimki gibi kalkınma iddiası olan, herkesin, her fırsatta gelişmiş bir demokrasi talebinde bulunduğu bir ülkede popülizm, sıradanlık, modernlik adına açık saçıklık, köksüzlük, kişiliksizlik, düşünceden, sağlıklı eleştiriden yoksunluk bu kadar ön planda mı olmalı? Diyecekler ki reyting kaygısı, satış derdi var; üstelik halk böyle istiyor. Böyle bir mazeret ileri sürüldüğünde ben medyanın halkı tanımadığına hükmediyorum. Sorumlu bir medyanın halkın zevk ve kültür çıtasını yükseltmekle yükümlü olduğuna inanıyorum. Ne yazık ki her şeyi parayla ölçmeye, kalkınmanın sadece ekonomiyle mümkün olacağına inandırılmışız. Oysa bunun paralelinde düşünce, bilinçlenme, kültürel üretim alanlarında da kalkınmamız gerekiyor. Kültürden yoksun bir toplumun demokrasisi sözde bir demokrasidir. Oysa bizim sözde değil, özde demokrasiye ihtiyacımız var. Özde bir demokrasi de yüksek bir kültür altyapısı gerektiriyor. Sözüm tabii ki anlayanlara...