Bir anne duasına muhtacız...

“Annem geceleri uyuyamazdı, babam rahatsız olurdu; sabah uyurdu biz rahatsız olurduk...”

 

 

 

 

 

Geçmiş zaman sanırım, “çok kınadım başıma geldi” derler ya, bendeki de o misal; çocukken sabahları kalktığımızda iki kardeş kahvaltı etmeyi beklerdik. Anne yatan uyurdu öğlene kadar.

 

Hep hasta vaziyette durumuydu. O kalkmadan kahvaltı edemezdik. Çayı demlerdik, kalkmasına yakın ama o kızardı “çay acımış” derdi. Bu yüzden demlemezdik, bu sefer de “niye demlemediniz?” derdi. Yiyecek pek çok çeşit olmasa da yine de çayımıza ekmeğimizi banar peynirimiz varsa üzerine koyar yerdik. Bazen yumurtamızın az olduğu zamanlar Annem ovmaç yapardı (tek yumurtalı ekmek lokmaları) Kapış ederdik... Elhamdülillah besmeleyi de şükür etmeyi de çocukken öğrettiler, gösterdiler yaşattılar... Geceleri uyuyamazdı, babam rahatsız olurdu; sabah uyurdu biz rahatsız olurduk.

 

Bu durum bende çok büyük bir etki meydana getirkiş ki aklımda kalmış. Güçlü durmaya çalışmaktan mı yoksa (annemin ahı mı tuttu bilmiyorum) ve şimdi ben 48 yaşındayım. Hastayım, günlerimin çok zamanlarını yatakta geçiriyorum. İyi hâl durumlarımda mutlaka evimin salonunda oturur, güler yüzümü ve aşımı, işimi yaparım çok şükür...

 

Faydalı olabildiğimi eşime ve oğluma göstermeye çalışıyorum enerjim kendime göre yetiyor bazen ama ben sırf yatıyor vaziyette akıllarda kalmasın diye ayakta kalmaya çalışıyorum, bu durum beni çok üzüyor. Annem için çocukken düşündüklerim sanki benim için de bir durum oluşturuyor, çok üzülüyorum. Annem sırf iyi olsun diye evde işleri yapmaya çalışırdık. 10 yaşında bulaşık yıkamaya başlamıştım yemek yapıyordum. Bir gün helva yaparken saçlarım bile tutuşmuştu. (gülümsedim