"Böyle bir duaya servetimi verirdim!"

Annemle hatıramı anlatmaya bugün de devam ediyorum.

 

Pencereden kendisine sevgiyle bakarak otobüsün kalkmasını bekliyordum. Az sonra otobüs kalktı. Ellerimi sallayıp uğurladım. Otobüs uzaklaştıktan sonra gidecektim. Fakat otobüs birden durdu. Duran otobüsten bir yolcu aşağıya indi. “Herhâlde bir şey unutmuştur” diye düşünürken, ilgili yolcunun; “az önce arabaya binen teyzenin oğlu kimdir” diye seslendiğini duydum.

 

“Acaba bana mı sesleniyor” diye emin olmak istedim. Çünkü arabada başka teyzeler de olabilirdi. Emin olmak için “hangi teyzeden bahsediyorsunuz” diye sordum. “On beş numaralı koltukta oturan teyze” dedi.

 

Telaşlanmıştım, annemin koltuğundan bahsediyordu. “Ne oldu bir aksilik mi var, ben onun oğluyum” diyerek yanına koştum. Yolcu bana imrenir bir tavırla bakarak “arkadaş Allah aşkına söyle, sen annene ne gibi bir iyilik yaptın, çok merak ediyorum, söyle de bileyim” dedi.

 

Bunları duyduğumda rahatlamıştım, tebessüm ederek sordum; “niçin merak ettiniz, sadece bunu öğrenmek için mi otobüsü durdurarak indiniz” dedim.

 

Yolcu, “yok beyefendi, meraktan indim. Hele yukarı çıkın da annenizin sizin için ettiği duaları bir dinleyin. Şaşar kalır, mutluluktan uçarsınız. Bana hayatta hiç kimse böyle bir dua etmedi. Böyle bir dua almak için bütün servetimi verirdim inanın. Ne olur söyleyin de bende böyle bir iyilik yapayım” dedi.

 

Daha da rahatlamıştım, “O hep öyledir, bir şey yapabildiğim de yok kendisine, keşke hakkını ödeyebilsem” dedim.

 

Otobüs korna çalmaya başlamıştı. Fakat yolcunun aldırdığı yoktu. Belli ki çok etkilenmişti. Sözlerine devamla; “yok yok, bu dua öylesine, her annenin evladına ettiği dua gibi değil. İçten, arzulu, coşkulu… Kelimeler minnet, özlem ve kıymet kokmakta… Öylesine kalpten… öylesine sıcak ve sarmalayıcı… Keşke bu duaya ben de muhatap olabilseydim” diye çok hayıflandım. “Böyle bir hazineye muhatap olan bahtiyar birisini tanımak istedim. Merakımı mazur görün. İnmeseydim içimde ukde kalacaktı. Sizi yürekten tebrik ediyorum dostum ve size imreniyorum. Şu anda yerinizde olmayı çok isterdim” dedi ve otobüse doğru yürüdü.

 

Bir miktar korkmama rağmen, bu sözleri duymak beni gerçekten sevindirmişti. Ne de olsa anne memnuniyetinin yürekten dökülen çok değerli yakarışlarıydı. Bu duygularla otogardan ayrıldım. DEVAMI YARIN