Neye yanacağımı bilemedim!..

Yaşanan trafik kazası sonrası kaybettiğim ailemle ilgili duygularımı paylaşmaya bugün de devam ediyorum...

 

Ailem yaşanan kaza sonucu olay yerinde can vermişti, ben de o andan itibaren yaşayan ölü olmuştum... Beni teselli etmek için hiç yanımdan ayrılmadı eş dost akrabalarım ama aylarca kendime gelemedim.

 

Acıyı veren Allah'ım bana sabretmeyi nasip etti... Çünkü benden ilgi bekleyen, şefkat bekleyen, sorumluluk bekleyen kardeşimi düşündüm. Yengemi ve yeğenimi düşündüm. Evli olan ablamın da gözyaşı dinmiyordu…

 

Yüreğimizin acısı tarifsizdi… Ne var ki hayat devam ediyordu. Beş yaşındaki kardeşim ve ağabeyimin hanımı ile iki yaşındaki yeğenimin sorumluluğu on yedi yaşımdayken artık benim sorumluluğumdaydı. Yani, ailenin ortanca çocuğu iken bir anda sorumluluğu omuzlarımda buluvermiştim.

 

Dayanılmaz bir acıyla kalan hayatı devam ettirmenin yanında bir de kaza raporlarıyla ilgilenmek gerekmişti...

 

Onları tanzim ettirerek durumu açığa kavuşturmak gerekiyordu. Bunu da o yaşta öğrenecektim. Kazada jandarma 8/2 karşı tarafa 8/6 bize suç vermişti. Yani kazanın esas sebebi bizdik. Bizim sebebimizle kaza yaşanmıştı...

 

Evraklar dosyalar mahkemeler... Yıllar sonra nihayet mahkeme noktalandı… Ama genç yaşta, kaza raporları ve sonuçlarından oluşan acı dolu hayat, bana çok şey öğretecekti.

 

Neye yanacağımı bilemedim... Devlet kapısında ve mahkemelerde kaza raporlarında suçlu bulunarak ödediğimiz tazminatlara mı yanaydım? Acının kora dönüştüğü hâlimize mi ağlayaydım? Kazada acımıza ortak olmak bir tarafa bizden tazminat isteyen karşı tarafa mı kahrolaydım?

 

Yıllar geçti aradan... Biz kalan kardeşimle hayatı göğüslemeye çalıştık... Ancak belki de bir ömre sığmayacak kadar derin acıları bu kadar kısa sürede yaşamış olmam beni ne kadar yıktı ise bir o kadar da erken büyütüp olgunlaştırdı.

 

Şimdi aradan geçen yılların sonunda bu yaşananlardan çıkardığım ders ve edindiğim tecrübe ile diyebilirim ki hayattan geriye sevgi şefkat bir de hatıralar kalıyor...

 

Allah kimseye acı yaşatmasın. Herkesi sevdiğine kavuştursun. Hiçbir aile gözyaşına boğulmasın, âmin.

 

     Rumuz: “Dua”